www.wiarabiblijna.fora.pl

tom68

Dlaczego Sobota ...

Jak pokazuje nam NT i historia , chrzescijanie w wiekszosci jeszcze dlugo po czasach apostolskich swietowali sobote i to tak chrzescijanie Zydzi jak i poganie , wystarczy przeczytac te cytaty ponizej by zrozumiec kto i po co wprowadzil niedziele jako dzien swiety i ktory dzien maja swiecic dzis prawdziwi nasladowcy Jezusa , jesli ktos dzis uwaza ze moze nie przestrzegac IV przykazania biblijnego dekalogu o swieceniu Soboty , to czemu przestrzega np. II czy reszty przykazan , postawa chrzescijan swietujacych niedziele jest nielogiczna bo albo przestrzegamy caly biblijny dekalogo albo nie .

Mimo, ze wszystkie koscioly na calym swiecie maja nabozenstwo co tydzien w sabat, to chrzescijanie w Aleksandrii i Rzymie, na podstawie jakiejs starodawnej tradycji, zaprzestali tego.” — Sokrates Scholastyk ( V w ne ) , History of the Church, ksiega 5:22, w: Nicene and Post-Nicene Fathers of the Christian Church, t. 2, s. 130-134; polskie tlum.: Historia Kosciola, Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, s. 430.

„Jak daleko siegaja zapisy nie ma zadnych dowodow, aby apostolowie wydali jakies polecenie w sprawie zastapienia swiecenia soboty — siodmego dnia tygodnia — przez swiecenie pierwszego dnia tygodnia.” — Albert Edward Waffle, The Lord's Day: Its Universal and Perpetual Obligation, Philadelphia: American Sunday-School Union, 1885, s. 187-188.

W odpowiedzi na pytanie: „Czy posiadasz jakikolwiek inny sposob udowodnienia, ze Kosciol ma prawo do ustanawiania przepisow dotyczacych swiat?”, Stephen Keenan napisal: „Gdyby Kosciol nie mial takiej mocy, nie moglby uczynic tego, z czym zgadzaja sie wszyscy wspolczesni religioznawcy, a mianowicie — Kosciol nie moglby zamienic swiecenia soboty, siodmego dnia, na swiecenie niedzieli, pierwszego dnia tygodnia, nie istnieje bowiem biblijna podstawa do dokonania takiej zmiany” — Stephen Keenan, A Doctrinal Catechism, s. 174.
„Mozesz czytac Biblie od Ksiegi Rodzaju az do Ksiegi Objawienia i nie znajdziesz ani jednej linijki, ktora uprawomocnialaby swietosc niedzieli. Biblia podkresla znaczenie religijnego swiecenia soboty, dnia, ktorego nigdy nie uswiecilismy” — Kardynal Gibbon, Faith of Our Fathers, s. 111.112.

„To Kosciol Katolicki, dzieki autorytetowi Jezusa Chrystusa, przeniosl ten odpoczynek na niedziele, w celu upamietnienia zmartwychwstania naszego Pana. Dlatego swiecenie niedzieli przez protestantow jest haraczem, ktory placa wbrew sobie, autorytetowi Kosciola [katolickiego]” — Monsignor Segur, Plain Talk About the Protestantism of Today, s. 225.

„Jesli szukasz w Biblii potwierdzenia dla swiecenia tego dnia [niedzieli], nie znajdziesz go tam. Dobrze jest przypomniec kalwinom, metodystom, baptystom, i innym chrzescijanom, ktorzy znalezli sie poza Matka Kosciolem, ze Biblia nie wspiera ich nigdzie w sprawie swiecenia niedzieli. Adwentysci Dnia Siodmego sa jedynymi protestantami, ktorzy poprawnie rozumieja termin „sabat”, gdyz jako dzien odpoczynku swieca siodmy dzien tygodnia, a nie pierwszy.” — The Clifton Tracts, New York: P. J. Kenedy, Excelsior Catholic Publishing House, b.d., czesc 4, s. 15; cyt. w: Mark Finley, The Almost Forgotten Day, Siloam Springs, Arkansas, 1988, s. 102.

Sobota byla dlugo swietowana w kosciolach w wschodnich np. w Etiopii , czesto obok niedzieli lub nawet bez niej , Kosciol Prawoslawny ma do dzis wypisany biblijne przykazania w cerkwi chociaz swietuje juz tylko niedziele ale miedzy innymi swietowanie soboty a nie niedzieli lub obok niedzieli bylo jednym z wielu powodow teologicznych i politycznych ze doszlo do podzialu chrzescijanstwa na wschodnie i zachodnie w roku 1054
"Oni uczynili nie swietowanie Niedzieli smiertelnym grzechem.
W Sredniowieczu ksieza "odkryli" listy z nieba aby straszyc ludzi w
swietowanie Niedzieli zamiast Sabatu. W 1054 roku Papiez Leon IX
ekskomunikowal caly Kosciol Prawoslawny za swietowanie Sabatu "

Cytat pochodzi z ksiazki G. Mervyn Maxwella, "The Message of Revelation" strona 379. On natomiast podaje bardzo ogromna bibliografie do swojej ksiazki.

Marcin Luter a Sobota

To wydarzylo sie w 1519 roku w Lipsku. Tam odbylo sie spotkanie miedzy dwoma katolickimi doktorami. Spotkanie odbylo sie miedzy Dr. Marcinem Lutrem ktory reprezentowal siebie i wyslannikiem Rzymu Dr. Eckiem. Dr. Eck namawial Lutra do wycofania swoich nauk, a Dr. Luter odmowil dowodzac ze jako Chrzescijanin musi opierac sie na Pismie Swietym czyli Sola Scriptura (Wylacznie Pismo). To Dr. Eck zapytal Dr. Lutra, (parafrazujac) "Jesli trzymasz sie nauk Pisma Swietego to dlaczego nie swietujesz Sabatu, tylko Niedziele ktora jest wytworem Kosciola Katolickiego?" Cos w tym sensie. Dr. Marcin Luter nie umial na to pytanie odpowiedziec. Dr. Marcin Luter zostal pozniej ekskomunikowany (wydalony) z Kosciola Katolickiego. I tak zaczal sie ruch protestancki "Luteranizm". Wbrew woli Kosciola Katolickiego wydrukowano Biblie w Jezyku Niemieckim. I tak dalej... Slowo doktor pochiodzi od slowa doktryna - nauka. Tak wiec Dr.Eck i Dr. Marcin Luter byli nauczycielami najpierw Kosciola Katolickiego a potem Dr. Luter stal sie nauczycielem w Kosciele Ewangelickio- Augburskim.

Jakub 2:10-11
10. Chocby ktos przestrzegal calego Prawa, a przestapilby jedno tylko
przykazanie, ponosi wine za wszystkie.
11. Ten bowiem, ktory powiedzial: Nie cudzoloz, powiedzial takze: Nie
zabijaj. Jezeli wiec nie popelniasz cudzolostwa, jednak dopuszczasz sie
zabojstwa, jestes przestepca wobec Prawa.

(BW)

Film ktory warto obejrzec , zapomniane przykazanie

http://www.youtube.com/watch?v=vpjlG5b01GE&feature=related

magda

Ale dano nam niezbędne rzeczy których mamy przestrzegać

Act 15:28-29 bw "(28) Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, by nie nakładać na was żadnego innego ciężaru oprócz następujących rzeczy niezbędnych: (29) Wstrzymywać się od mięsa ofiarowanego bałwanom, od krwi, od tego, co zadławione, i od nierządu; jeśli się tych rzeczy wystrzegać będziecie, dobrze uczynicie. Bywajcie zdrowi."

To sa rzeczy niezbedne a reszte to juz z miłosci nie ze strachu przed karą. Kochasz Boga i wiesz ,że on chce zeby sobote święcic to z miłości do niego mozesz świecić i to dobre ale jak jesteś z pogan i sobota do ciebie nie przemawia to robisz to co jest zgodne z twoim przekonaniem

Rz 14:23 bw "Lecz ten, kto ma wątpliwości, gdy je, jest potępiony, bo nie postępuje zgodnie z przekonaniem; wszystko zaś, co nie wypływa z przekonania, jest grzechem."

I nikt nie powinien cię sądzic jeśli sobota jest dla ciebie zwykłym dniem jak inne

Kol 2:16 bw "Niechże was tedy nikt nie sądzi z powodu pokarmu i napoju albo z powodu święta lub nowiu księżyca bądź sabatu."

Jak widzisz i sabatu

Gal 4:10-11 bw "(10) Zachowujecie dni i miesiące, i pory roku, i lata! (11) Boję się, że może nadaremnie mozoliłem się nad wami."

Bo zachowywanie takich rzeczy teraz nic nie znaczy, teraz wazna jest wiara i miłość.

tom68

Ze strony sealingtime.com sciagnac mozna kopie ksiazki: The Seventh-Day Sabbath - Sought Out and Celebrated, wydanej w Londynie w 1657r. Autor Thomas Tillam napisal, ze przed powtornym przyjsciem Chrysttusa dojdzie do wielkiego sporu w chrzescijanstwie i swiecie na temat znaczenia dekalogu, w ktorym sobota bedzie testem wiernosci. W wielu miejscach swojej pracy posluguje sie terminologia, ktora jest teraz uznana np. w Kosciele ADS itp. kosciolach
Na tej samej stronie jest tez inna interesujaca ksiazka o Baptystach Dnia Siodmego w Ameryce i Europie.

magda

Ja wolę Pismo Święte niz książki. W piśmie Świetym nie jest napisane ze przed przyjściem Jezusa będzie testem wiernosci sobota to wyssane z palca. Jesli uważasz że nie to pokaż mi w Biblii gdzie to jest napisane.

tom68

Adwentyści wierzą że człowiek jest zbawiony z wiary tylko dzięki ofierze Jezusa ale wiarę można ocenić po uczynkach więc świętują biblijny sabat - sobotę i przestrzegają 10 przykazań dekalogu oraz dobrze czynią wszystkim

Mateusz 5:17-18.
17. Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem
znieść, ale wypełnić.
18. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani
jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko
spełni.

Marek 10:17-20
17. Gdy wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim
na kolana, pytał Go: Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie
wieczne?
18. Jezus mu rzekł: Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko
sam Bóg.
19. Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj
fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę.
20. On Mu rzekł: Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej
młodości.

Jan 14:15
15. Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania.

BW

magda

No ale przykazania zachowujemy z miłości a nie na podstawie zakonu bo zakon już nas nie obowiązuje.
Tu mowa o starym przymierzu opartym na zakonie

Hbr 8:13 bw "Gdy mówi: Nowe, to uznał pierwsze za przedawnione; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zaniku."

Administrator

Magdo, ja wiem ze nie pisalas nic o niedzieli, ale rzeczywistosc wyglada troche inaczej niz teoretycznie przedstawiasz, bo wiekszosc swieci niedziele "bo napisano" i podobne brednie, co mi osobiscie sie kojarzy z hipokryzja...

tom68

NOWA KSIAZKA O SZABACIE

Ukazala sie ciekawa ksiazka pt. "Szabat cel i znaczenie dzisiaj". Jest to
niewielka pozycja, która w zasadzie zawiera trzy artykuly, ktorych autorami
sa Alina Wieja, Kazimierz Barczuk i Emanuel Machnicki.
Ksiazeczke wydalo wydawnictwo "Koinonia".

Nazwisko Wieja jest bardzo, bardzo znane. Alina Wieja nie tylko ze napisala
kilka ksiazek, to m.in. jest wydawca miesiecznika INSPIRACJE.

Bardzo Wam polecam te pozycje. Z pewnoscia zaciekawi ona osoby ze srodowisk ewangelicznych, poniewaz przedstawia temat "od srodka". Autorami artykulow
zawartych w tej ksiazeczce sa ludzie wlasnie z tych srodowisk.

Oto link do ksiazki:
[link widoczny dla zalogowanych]

Gość

Jeśli ktoś chce obchodzić sabat, to jego sprawa osobista. Jednakże Biblia mówi, że chrześcijan nie obowiązuje obchodzenie sabatu i nie jest to warunek zbawienia. Znam ADŚ, którzy też mają takie zdanie, gdyż nie znaleźli w Biblii przekonujących dowodów, które wskazywałyby na to, że obchodzenie sabatu należy do obowiązku chrześcijan.

alessa

oczywiście...tak samo jak każdego osobistą sprawą jest przestrzeganie 10 przykazań. Czy są w biblii przekonujące dowody że należą one do obowiązku chrześcijan? i czy przestrzeganie ich jest warunkiem zbawienia?

magda

No ja odeszam od Adwentystw bo nawet nie wiem czy chrzest adwentystyczny jest wany. Na chrzcie trzeba sie zobowiaza do wiecenia sabatu, dawania 10-ciny i do wiary e E. White jest prorokiem. A takich wymogw w Biblii nie ma.

alessa

Gość

tom68

Zasady wiary Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego

BÓG
PISMO ŚWIĘTE

Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu jest pisanym Słowem Bożym, przekazanym pod natchnieniem Bożym przez świętych mężów Bożych, którzy mówili i pisali pod wpływem Ducha Świętego. W tym Słowie Bóg przekazał ludziom wiedzę potrzebną do zbawienia. Pismo Święte jest nieomylnym objawieniem woli Bożej. Jest ono wzorcem charakteru, sprawdzianem doświadczenia, autorytatywnym przedstawieniem zasad wiary i godnym zaufania sprawozdaniem działania Boga w historii.

2 Piotra 1,20.21; 2 Tym. 3,16.17; Ps. 119,105; Przyp. Sal. 30,5.6; Iz. 8,20; Jan 17,17; 1 Tes. 2,13; Hebr. 4,12.

BÓSTWO (TRÓJCA)

Bóg jest jeden: Ojciec, Syn i Duch Święty, jedność trzech wiekuiście współistniejących osób. Bóg jest nieśmiertelny, wszechmogący, wszechwiedzący, przewyższający wszystko i zawsze istniejący. Jest On nieskończony i niepojęty przez ludzkie zrozumienie, a jednak znany dzięki objawieniu samego siebie. Godzien jest wiecznej czci, uwielbienia i służby całego stworzenia.

5 Mojż. 6,4; Mat. 28,19; 2 Kor. 13,13; Efez. 4,4-6; 1 Piotra 1,2; 1 Tym. 1,17; Obj. 14,7.

BÓG OJCIEC

Bóg wieczny, Ojciec, jest Stworzycielem, Źródłem, Wspomożycielem i Władcą całego stworzenia. Jest On sprawiedliwy i święty, miłosierny i dobrotliwy, nieskory do gniewu i obfitujący w niezachwianą miłość i wierność. Przymioty i przejawy mocy ukazane w Synu i Duchu Świętym są także objawieniami Ojca.

1 Mojż. 1,1; Obj. 4,11; 1 Kor. 15,28; Jan 3,16; 1 Jana 4,8; 1 Tym. 1,17; 2 Mojż. 34,6.7; Jan 14,9.

BÓG SYN

Bóg wieczny, Syn, ucieleśnił się w postaci Jezusa Chrystusa. Przez Niego zostały stworzone wszystkie rzeczy, objawiony został charakter Boży, dokonane zostało zbawienie ludzkości i osądzony został świat. Na wieki prawdziwy Bóg stał się także prawdziwym człowiekiem, Jezusem Chrystusem. Poczęty z Ducha Świętego, zrodzony został przez dziewicę Marie. Żył i doświadczał wszelkich pokus jako istota ludzka, dał jednak przykład doskonałej sprawiedliwości i miłości Boga. Przez cuda ukazał moc Bożą i zaświadczył, że jest obiecanym przez Boga Mesjaszem. Cierpiał i dobrowolnie zmarł na krzyżu za nasze grzechy i w naszym zastępstwie; powstał z martwych i wstąpił do nieba, aby podjąć służbę w świątyni niebiańskiej w naszej intencji. Powróci znowu w chwale, aby dokonać ostatecznego wybawienia swego ludu i wszystko odnowić.

Jan 1,1-3.14; Kol. 1,15-19; Jan 10,30; 14,9; Rzym. 6,23; 2 Kor. 5,17-19; Jan 5:22; Łuk. 1,35; Filip. 2,5-11; 1 Kor. 15,3.4; Hebr. 8,1.2; Jan 14,1-3.

BÓG DUCH ŚWIĘTY

Bóg wieczny, Duch, współdziałał z Ojcem i Synem w dziele stworzenia, ucieleśnienia i odkupienia. To On inspirował pisarzy Pisma Świętego. On napełnił życie Chrystusa mocą. Działa na człowieka i przekonuje go, a tych, którzy odpowiadają na Jego działanie, odnawia i przemienia na podobieństwo Boga. Posłany przez Ojca i Syna, aby zawsze pozostać z Jego dziećmi, przekazuje Kościołowi dary duchowe, obdarzając go mocą świadczenia o Chrystusie, i w zgodności z Pismem Świętym prowadzi do całkowitej prawdy.

1 Mojż. 1,1.2; Łuk. 1,35; 4,18; 2 Piotra 1,21; Dz. Ap. 10,38; 2 Kor. 3,18; Efez. 4,11.12; Dz. Ap. 1,8;
Jan 14,16-18.26; 15,26.27; 16,7-13.

CZŁOWIEK

STWORZENIE

Bóg jest Stworzycielem wszechrzeczy, objawiającym na kartach Pisma Świętego autentyczny opis swego twórczego dzieła. W sześciu dniach uczynił Pan „niebo i ziemię”, i wszystkie istoty żyjące na ziemi i odpoczął w dniu siódmym pierwszego tygodnia. W ten oto sposób ustanowił siódmy dzień tygodnia (sobotę) wieczną pamiątką swego dokończonego dzieła stworzenia. Pierwszy mężczyzna i kobieta uczynieni zostali na podobieństwo Boga, jako koronne dzieło aktu stworzenia, otrzymując władanie nad ziemią i obowiązek troski o nią. Stworzony świat był „bardzo dobry”, objawiając chwałę Boga.

1 Mojż. 1; 2; 2 Mojż. 20,8-11; Ps. 19,1-6; 33,6.9; 104; Hebr. 11,3.

NATURA CZŁOWIEKA

Mężczyzna i kobieta stworzeni zostali na podobieństwo Boga, z własną indywidualnością, obdarzeni mocą i wolnością myśli i czynu. Stworzeni jako istoty wolne, stanowiące niepodzielna jedność ciała, umysłu i ducha, zależni są jednak od Boga we wszystkim, co dotyczy życia. Gdy nasi pierwsi rodzice okazali nieposłuszeństwo Bogu, zaprzeczyli swej zależności od Niego i stracili swą wysoką pozycję, jaką zajmowali. Obraz Boga w nich uległ zatarciu, zaczęli podlegać śmierci. Ich potomni odziedziczyli tę ich upadłą naturę i jej konsekwencje. Rodzą się ze słabościami i tendencjami do czynienia zła. Lecz Bóg w Chrystusie pojednał świat ze sobą i przez działanie swojego Ducha przywraca pokutującym śmiertelnikom podobieństwo do Stwórcy. Stworzeni ku Bożej chwale ludzie winni miłować Boga i siebie nawzajem, jak również troszczyć się o swe otoczenie.

1 Mojż. 1,26-28; 2,7; Ps. 8,4-8; Dz. Ap. 17,24-28; 1 Mojż. 3; Ps. 51,6; Rzym. 5,12-17; 2 Kor. 5,19.20; Ps. 51,11;
1 Jana 4,7.8.11.20; 1 Mojż. 2,15.

ZBAWIENIE

WIELKI BÓJ

Cała ludzkość włączona jest w wielki konflikt rozgrywający się miedzy Chrystusem a szatanem, który dotyczy charakteru Boga, Jego prawa i władzy nad wszechświatem. Konflikt ten powstał w niebie, kiedy to stworzona przez Boga istota, obdarzona wolnością wyboru, stała się przez wywyższenie samej siebie szatanem, przeciwnikiem Boga, doprowadzając do buntu część aniołów. Szatan wprowadził na świat ducha buntu, gdy zwiódł Adama i Ewę do grzechu. Ten ludzki upadek spowodował zniekształcenie obrazu Boga w ludzkości, nieporządek w stworzonym świecie i w końcu zniszczenie świata podczas potopu. Na oczach całego stworzenia ziemia stała się areną światowego konfliktu, z którego w końcu Bóg miłości wyjdzie w pełni usprawiedliwiony. Jako pomoc dla swego ludu w czasie wielkiego boju Chrystus posyła Ducha Świętego i wiernych aniołów, aby prowadzili, strzegli i podtrzymywali go na drodze zbawienia.

Obj. 12,4-9; Izaj. 14,12-14; Ez. 28,12-18; 1 Mojż. 3; 2 Piotra 3,6; Rzym. 1,19-32; 5,12-21; 8,19-22; Hebr. 1,14; 1 Kor. 4,9.

ŻYCIE, ŚMIERĆ I ZMARTWYCHWSTANIE CHRYSTUSA

W doskonałym posłuszeństwie Chrystusa wobec woli Bożej, Jego cierpieniu, śmierci i zmartwychwstaniu Bóg przewidział jedyną możliwość zadośćuczynienia za ludzki grzech, dzięki czemu ci, którzy z wiarą przyjmą to zadośćuczynienie, mogą otrzymać życie wieczne, a całe stworzenie może lepiej zrozumieć nieograniczoną i święta miłość Stworzyciela. Owo doskonałe zadośćuczynienie wywyższa sprawiedliwość prawa Bożego i łaskawość Bożego charakteru; potępia bowiem ono nasz grzech i daje nam jednocześnie przebaczenie. Śmierć Chrystusa miała charakter zastępczy i ekspiacyjny, pojednawczy i przekształcający. Zmartwychwstanie Chrystusa ogłasza zwycięstwo Boga nad mocami zła, a tym, którzy przyjmują pojednawczą ofiarę Chrystusa, daje zapewnienie ostatecznego zwycięstwa Boga nad grzechem i śmiercią. Ogłasza, że Jezus Chrystus jest Panem, przed którym skłoni się każde kolano na niebie i na ziemi.

Jan 3,16; Izaj. 53; 1 Piotra 2,21.22; 1 Kor. 15,3.4.20-22; 2 Kor. 5,14.15.19-21; Rzym. 1,4; 3,25; 4,25; 8,3.4; Filip. 2,6-11;
1 Jana 2,2; 4,10; Kol. 2,15.

DOŚWIADCZENIE ZBAWIENIA

W swej nieograniczonej miłości i łasce Bóg uczynił Chrystusa, który nie znał grzechu, grzechem za nas, tak, że my w Nim możemy się stać sprawiedliwością Bożą. Prowadzeni przez Ducha Świętego odczuwamy potrzebę uświadomienia sobie naszej grzeszności, porzucamy własne przewinienia i doświadczamy wiary w Jezusa, jako Pana i Chrystusa, Zastępcę i Wzór. Tę przyjmującą zbawienie wiarę otrzymujemy dzięki Boskiej mocy Słowa i jest ona darem Bożej łaski. Przez Chrystusa jesteśmy usprawiedliwieni, przyjęci za synów i córki Boże, i wyzwoleni spod panowania grzechu. Dzięki mocy Ducha jesteśmy nowo narodzeni i uświęceni. Duch odnawia nasze umysły, wpisuje Boże prawo miłości w nasze serca i udziela nam mocy do prowadzenia świętego życia. Będąc w Nim, uczestniczymy w Jego boskiej naturze i mamy pewność zbawienia, teraz i podczas sądu.

2 Kor. 5,17-21; Jan 3,16; Gal. 1,4; 4,4-7; Tyt. 3,3-7; Jan 16,8; Gal. 3,13.14; 1 Piotra 2,21.22; Rzym. 10,17; Łuk. 17,5;
Mar. 9,23.24; Efez. 2,5-10; Rzym. 3,21-26; Kol. 1,13.14; Rzym. 8,14-17; Gal. 3,26; Jan 3,3-8; 1 Piotra 1,23; Rzym. 12,2; Hebr. 8,7-12; Ez. 36,25-27; 2 Piotra 1,3.4; Rzym. 8,1-4; 5,6-10.

WZRASTANIE W CHRYSTUSIE

Oddając życie na krzyżu, Jezus zatryumfował nad siłami zła. Ten, który podczas swojej ziemskiej działalności panował nad demonicznymi duchami, ostatecznie przełamał ich moc i przypieczętował ich zagładę. Kiedy chodzimy z Nim w pokoju, radości i pewności Jego miłości, wówczas tryumf Jezusa daje nam zwycięstwo nad siłami zła, które stale dążą do panowania nad nami. Stale oddani Jezusowi jako naszemu Zbawicielowi i Panu, zostajemy uwolnieni od ciężaru naszych złych uczynków z przeszłości. Nie jesteśmy skazani na życie w ciemności, lęku przed złymi mocami, nieświadomości i poczuciu bezsensowności, jakie wynikają z naszej wcześniejszej egzystencji. W tej nowej wolności w Jezusie zostajemy powołani do wzrastania na podobieństwo Jego charakteru, trwając w codziennej łączności z Nim przez modlitwę, karmienie się Jego Słowem, rozmyślanie o nim i o Jego opatrzności, śpiewanie na Jego chwałę, uczestniczenie we wspólnych nabożeństwach i udział w misji Kościoła. Kiedy w służbie miłości działamy dla dobra bliźnich i wydajemy świadectwo Jego zbawienia, wówczas Jego stała obecność przez Ducha Świętego przekształca każdą chwilę i każde zadanie w duchowe doświadczenie.

Ps. 1,1.2; 23,4; 77,11.12; Kol. 1,13.14; 2,6.14.15; Łuk. 10,17-20; Efez. 5,19.20; 6,12-18; 1 Tes. 5,23; 2 Piotra 2,9; 3,18;
2 Kor. 3,17.18; Filip. 3,7-14; 1 Tes. 5,16-18; Mat. 20,25-28; Jan 20,21; Gal. 5,22-25; Rzym. 8,38.39; 1 Jana 4,4; Hebr. 10,25.

KOŚCIÓŁ

KOŚCIÓŁ

Kościół jest społecznością wierzących, którzy wyznają Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Podobnie jak lud Boży czasów Starego Testamentu, my również jesteśmy powołani ze świata i łączymy się celem wspólnego uwielbienia Boga, tworzenia braterskich więzi, studiowania Słowa Bożego, uroczystego obchodzenia pamiątki Wieczerzy Pańskiej, służby dla całej ludzkości i ogólnoświatowego zwiastowania Ewangelii. Autorytet Kościoła pochodzi od Chrystusa, który jest wcielonym Słowem, i z Pisma Świętego, które jest spisanym Słowem Bożym. Kościół jest Bożą rodziną. Przyjęci przez Niego jako dzieci, wierni Jego Kościoła żyją na zasadach nowego przymierza. Kościół jest ciałem Chrystusowym, wspólnota wiary, której Głową jest sam Chrystus. Kościół jest oblubienicą, za którą Chrystus umarł, aby ją uświęcić i oczyścić. Podczas swego zwycięskiego powrotu przyjmuje ją Chrystus jako wspaniały Kościół wierzących wszystkich wieków, odkupionych przez Jego cenną krew, bez skazy i plamy, święty i nieskalany.

1 Mojż. 12,3; Dz. Ap. 7,38; Efez. 4,11-15; 3,8-11; Mat. 28,19.20; 16,13-20; 18,18; Efez. 2,19-22; 1,22.23; 5,23-27;
Kol. 1,17.18.

OSTATEK I JEGO MISJA

Powszechny Kościół Boży składa się z tych, którzy prawdziwie wierzą w Chrystusa, jednakże w czasach końca, podczas szeroko rozprzestrzenionego odstępstwa, powołane są ostatki zachowujące przykazania Boże i mające wiarę Jezusa. Te właśnie ostatki zwiastują nadejście godziny sądu, ogłaszają zbawienie w Chrystusie i zapowiadają bliskie jego powtórne przyjście. Poselstwo to występuje w symbolu trzech aniołów z Objawienia (r. 14) i związane jest nierozerwalnie z dziełem sądu w niebie, na ziemi zaś uwidacznia się w dziele pokuty i odnowy. Każdy wierzący wezwany jest do osobistego uczestnictwa w tym ogólnoświatowym posłannictwie.

Obj. 12,17; 14,6-12; 18,1-4; 2 Kor. 5,10; Judy 3,14; 1 Piotra 1,16-19; 2 Piotra 3,10-14; Obj. 21,1-14.

JEDNOŚĆ CIAŁA CHRYSTUSOWEGO

Kościół jest jednym ciałem z wieloma członkami, powołanymi z każdego narodu, pokolenia, języka i ludu. W Chrystusie jesteśmy nowym stworzeniem. Nie mogą nas dzielić różnice rasowe, kulturowe, oświatowe i narodowościowe, ani też podział na mniejszych i większych, bogatych i biednych, mężczyzn i kobiety. Wszyscy jesteśmy równi w Chrystusie, który przez jednego Ducha połączył nas w jedną wspólnotę ze sobą i każdym z nas. Powinniśmy zatem usługiwać i przyjmować usługiwanie bez wyróżnień i ograniczeń. Dzięki objawieniu Jezusa Chrystusa w Piśmie Świętym dzielimy wspólnie tę samą wiarę i nadzieję i uczestniczymy w tym samym posłannictwie dla wszystkich. Ta wspólnota ma swoje źródło w jedności trójjedynego Boga, który przyjął nas za swoje dzieci.

Rzym. 12,4.5; 1 Kor. 12,12-14; Mat. 28,19.20; Ps. 133,1; 2 Kor. 5,16.17; Dz. Ap. 17,26.27; Gal. 3,27.29; Kol. 3,10-15;
Efez. 4,14-16; 4,1-6; Jan 17,20-23.

CHRZEST

Przez chrzest wyznajemy wiarę w śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa i zaświadczamy o swej śmierci dla grzechu, a również o swym postanowieniu kroczenia w odnowionym życiu. W ten sposób uznajemy Chrystusa za Pana i Zbawiciela, stajemy się też Jego ludem i przyjęci zostajemy w poczet wiernych Jego Kościoła. Chrzest jest symbolem połączenia z Chrystusem, przebaczenia grzechów i otrzymania Ducha Świętego. Obrzędu tego dokonuje się przez zanurzenie w wodzie, po wyznaniu wiary w Jezusa i widocznym odwróceniu się od grzechu, opamiętaniu się. Poprzedzać go winno zapoznanie się z naukami Pisma Świętego i ich przyjęcie.

Rzym. 6,1-6; Kol. 2,12.13; Dz. Ap. 16,30-33; 22,16; 2,38; Mat. 28,19.20.

WIECZERZA PAŃSKA

Wieczerza Pańska jest uczestnictwem w symbolach ciała i krwi Chrystusa, naszego Pana i Zbawiciela. W doświadczeniu takiej wspólnoty Chrystus jest obecny, aby spotkać się ze swym ludem i wzmacniać go. Uczestnicząc w owym obrzędzie, radośnie zwiastujemy śmierć Pańską, aż przyjdzie On znowu. Przygotowanie do Wieczerzy polega na dokonaniu rachunku sumienia, opamiętaniu się i wyznaniu grzechów. Mistrz ustanowił obrzęd umywania nóg na znak ponowienia oczyszczenia, a równocześnie jako wyraz gotowości służenia bliźniemu na wzór Chrystusowego uniżenia oraz w tym celu, aby pojednać nasze serca w miłości braterskiej. W obrzędzie komunijnym mogą uczestniczyć wszyscy wierzący chrześcijanie.

Mat. 26,17-30; 1 Kor. 11,23-30; 10,16.17; Jan 6,48-63; 13,1-7; Obj. 3,20.

DARY DUCHOWE I POSŁUGIWANIE

Bóg obdarza wiernych swego Kościoła wszystkich czasów darami duchowymi, z których każdy członek powinien obficie korzystać w posłudze miłości dla wspólnego dobra Kościoła i ludzkości. Dary nadane przez Ducha Świętego, który je rozdziela każdemu indywidualnie, jak chce, zapewniają wszelkie uzdolnienia i posługi potrzebne Kościołowi do spełnienia wyznaczonych mu przez Boga funkcji. Według Pisma Świętego, dary te obejmują takie posługi, jak wiara, uzdrawianie, proroctwo, głoszenie, nauczanie, zarządzanie, pojednanie, współczucie, ofiarność i służba miłosierdzia, dla niesienia pomocy i zachęty ludziom. Niektórzy wyznawcy powołani są przez Boga i uzdolnieni przez Ducha Świętego do spełniania funkcji uznanych przez Kościół w posłudze duszpasterskiej, ewangelizacyjnej, apostolskiej i nauczycielskiej, szczególnie potrzebnych do przygotowania wiernych do służby, do budowania Kościoła aż po jego duchowa dojrzałość i wzmocnienie jedności wiary i znajomości Boga. Gdy wyznawcy Boga korzystają z tych darów jako wierni szafarze rozlicznych łask Bożych, to Kościół zabezpieczony jest przed destruktywnym wpływem fałszywej nauki, rośnie wzrostem pochodzącym od Boga i buduje się w wierze i miłości.

Rzym. 12,4-8; 1 Kor. 12,9-11.27.28; Efez. 4,8.11-16; Dz. Ap. 6,1-7; 1 Tym. 3,1-13; 1 Piotra 4,10.11.

DAR PROROCTWA

Jednym z darów Ducha Świętego jest proroctwo. Adwentyści wierzą, iż dar ten, będący znakiem wyróżniającym ostatni Kościół, objawił się w posłannictwie Ellen G. White. Pisma jej — służebnicy Pańskiej — są stałym i autorytatywnym źródłem prawdy, dostarczającym Kościołowi pociechy, myśli przewodnich, wskazówek i szansy poprawy. Wyraźnie zaświadczają także, iż Biblia jest regułą, według której winny być oceniane wszystkie nauki i doświadczenia.

Joel 2,28.29; Dz. Ap. 2,14-21; Hebr. 1,1-3; Obj. 12,17; 19,10.

ŻYCIE CHRZEŚCIJAŃSKIE

PRAWO BOŻE

Wielkie zasady prawa Bożego zostały zawarte w dziesięciu przykazaniach i zilustrowane życiem Jezusa. Wyrażają miłość Boga, Jego wolę i cel, dotyczący ludzkiego postępowania i stosunków międzyludzkich, i obowiązują ludzi wszystkich stuleci. Normy te są podstawą przymierza Boga ze swym ludem i probierzem na sądzie Bożym. Dzięki Duchowi Świętemu wskazują na grzech i budzą uczucie potrzeby Zbawiciela. Zbawienie jest w całości darem łaski, nie wynikiem uczynków, jednakże jego owocem jest posłuszeństwo wobec przykazań. Posłuszeństwo to rozwija charakter chrześcijański i prowadzi do pomyślności. Jest dowodem naszej miłości wobec Pana, jak również naszego zainteresowania bliźnimi. Posłuszeństwo wiary ukazuje Chrystusową moc przekształcającą życie i tym samym wzmacnia chrześcijańskie świadectwo.

2 Mojż. 20,1-17; Ps. 40,7.8; Mat. 22,36-40; 5 Mojż. 28,1-14; Mat. 5,17-20; Ps. 19,7-14; Jan 15,7-10; Rzym. 8,3.4;
1 Jana 5,3; Efez. 2,8-10.

SOBOTA (DZIEŃ PAŃSKI)

Dobroczynny Stwórca po sześciu dniach dzieła stworzenia odpoczął siódmego dnia, ustanawiając sobotę pamiątką stworzenia dla wszystkich ludzi. Czwarte przykazanie niezmiennego prawa Bożego nakazuje przestrzeganie soboty, siódmego dnia, jako dnia odpoczynku, czci i służby zgodnie z nauką i przykładem Jezusa, Pana sabatu. Sobota jest dniem radosnej społeczności z Bogiem i bliźnimi. Jest symbolem naszego odkupienia w Chrystusie, znakiem uświęcenia, poręką naszej przynależności do Boga oraz przedsmakiem wiecznej przyszłości w Królestwie Bożym. Sobota jest ustanowionym znakiem wiekuistego przymierza między Bogiem a Jego ludem. Radosne przestrzeganie tego świętego czasu od wieczora [w piątek] do wieczora [w sobotę], od zachodu [w piątek] do zachodu [w sobotę], jest uczczeniem boskiego dzieła stworzenia i odkupienia.

1 Mojż. 2,1-3; 2 Mojż. 20,8-11; 31,13-17; Łuk. 4,16; Hebr. 4,1-11; 5 Mojż. 5,12-15; Izaj. 56,5.6; 58,13.14; Mat. 12,1-12;
3 Mojż. 23,32; Mar. 1,32; Ez. 20,12.20.

SZAFARSTWO

Jesteśmy szafarzami dóbr Boga, obdarzonymi przez Niego czasem i możliwościami, uzdolnieniami i dobrami materialnymi, błogosławieństwami ziemi i jej zasobów. Jesteśmy wobec Niego odpowiedzialni za właściwe używanie tego wszystkiego. Boże prawo własności uznajemy przez wierną Jemu i bliźnim służbę, i poprzez oddawanie dziesięcin i składanie darów dla zwiastowania Jego Ewangelii, jak również wsparcia i rozwoju Jego Kościoła. Szafarstwo jest przywilejem, danym nam przez Boga, abyśmy wzrastali w miłości i zwyciężyli nad egoizmem i chciwością. Szafarz cieszy się z błogosławieństw, które otrzymują inni dzięki jego wierności.

1 Mojż. 1,26-28; 2,15; 1 Kron. 29,14; Agg. 1,3-11; Mal. 3,8-12; Mat. 23,23; 2 Kor. 8,1-15, Rzym. 15,26.27.

CHRZEŚCIJAŃSKIE ZACHOWANIE

Zostaliśmy powołani, aby stać się ludem pobożnym, myślącym, wrażliwym, działającym zgodnie z zasadami Nieba. Aby więc Duch Boży mógł w nas odtworzyć charakter naszego Pana, winniśmy poświęcić swe życie tym tylko sprawom, które wprowadzają w nasze życie chrześcijańską czystość, zdrowie i radość. Oznacza to, że nasze przyjemności i rozrywki powinny wyrażać najwyższy poziom chrześcijańskiego smaku i piękna. Uwzględniając różnice kulturowe, powinniśmy dbać o to, aby nasz ubiór odznaczał się prostotą, skromnością i czystością, był odpowiedni dla tych, których prawdziwe piękno nie leży w wystroju zewnętrznym, lecz w niezniszczalnym klejnocie łagodnego i cichego ducha. Oznacza to także, że powinniśmy dbać o nasze ciała, ponieważ są świątynią Ducha Świętego. Dostarczając ciału odpowiedniego ruchu i odpoczynku, mamy również stosować możliwie najzdrowszą dietę i wstrzymywać się od pokarmów określonych w Piśmie Świętym jako nieczyste. Ponieważ napoje alkoholowe, tytoń i niewłaściwie stosowanie środków leczniczych, jak również narkotyki, są szkodliwe dla naszego ciała, mamy się od nich wstrzymywać. Powinniśmy w zamian włączyć się w to wszystko, co prowadzi nasze myśli i ciało do posłuszeństwa Chrystusowi, który pragnie, aby nasze życie było pełnowartościowe, szczęśliwe i dobre.

1 Jana 2,6; Efez. 5,1-21; Rzym. 12,1.2; 1 Kor. 6,19.20; 10,31; 1 Tym. 2,9.10; 3 Mojż. 11,1-47; 2 Kor. 10,5; 6,14-7,1;
1 Piotra 3,1-4; 2 Kor. 10,5; Filip. 4,8; 3 Jana 2.

MAŁŻEŃSTWO I RODZINA

Małżeństwo zostało przez Boga ustanowione w Edenie i potwierdzone przez Jezusa jako związek na całe życie między mężczyzną i kobietą w partnerstwie i miłości. Dla chrześcijanina związek małżeński to połączenie się zarówno z Bogiem, jak i ze współmałżonkiem, toteż powinni się łączyć tylko tacy partnerzy, których łączy wspólnota wiary. Wzajemna miłość, godność, szacunek i odpowiedzialność są podstawą związku, który przecież ma odzwierciedlać miłość, świętość, bliskość i trwałość więzów, jakie łączą Chrystusa z Jego Kościołem. Jeżeli chodzi o rozwód, to Jezus pouczył, że osoba, która rozwodzi się ze współmałżonkiem — z wyjątkiem wszeteczeństwa — i wstępuje ponownie w związek małżeński, popełnia cudzołóstwo. Chociaż niektóre związki rodzinne dalekie są od idealnych, to jednak małżonkowie, którzy złączeni są ze sobą w Chrystusie, mogą osiągnąć jedność w miłości, dzięki prowadzeniu przez Ducha Świętego i pomocy Kościoła. Bóg błogosławi rodzinie i pragnie, aby jej członkowie nawzajem sobie pomagali, aż do osiągnięcia całkowitej dojrzałości. Rodzice powinni wychować swoje dzieci w miłości i posłuszeństwie dla Pana. Własnym przykładem i słowem powinni uczyć je, że Chrystus jest miłosiernym, ale wymagającym wychowawcą, że jest zawsze łagodny i opiekuńczy, i pragnie, aby stały się członkami Jego ciała, a więc Bożą rodziną. Zacieśnienie więzów rodzinnych jest jedną z zasadniczych cech końcowego poselstwa ewangelicznego.

1 Mojż. 2,18-25; 5 Mojż. 6,5-9; Jan 2,1-11; 2 Kor. 6,14; Efez. 5,21-33; Mat. 5,31.32; Przyp. Sal. 22,6; Efez. 6,1-4;
Mal. 4,5.6; Mar. 10,11.12; 1 Kor. 7,10.11.

RZECZY OSTATECZNE

SŁUŻBA CHRYSTUSA W NIEBIAŃSKIEJ ŚWIĄTYNI

W niebie znajduje się świątynia, prawdziwy przybytek, który Pan zbudował, a nie człowiek. W niej właśnie Chrystus usługuje dla nas, udostępniając wierzącym dobro swej pojednawczej ofiary złożonej ongiś za wszystkich na krzyżu. Jezus został ustanowiony naszym wielkim Arcykapłanem i zaczął swoją wstawienniczą służbę w chwili wniebowstąpienia. W roku 1844, przy końcu proroczego okresu 2300 lat, przystąpił do drugiej i ostatniej fazy swej pojednawczej służby. Jest to dzieło zaocznej fazy sądu Bożego (tę fazę sądu nazywa się także sądem śledczym), stanowiącej składową część w dziele ostatecznego i całkowitego rozprawienia się z grzechem; symbolizowało ją zaś oczyszczenie starotestamentalnej świątyni hebrajskiej w Dniu Pojednania. W służbie o wymowie symbolicznej świątynia była oczyszczana przez krew ofiar zwierzęcych, rzeczy niebieskie natomiast miały być oczyszczone doskonałą ofiarą krwi Jezusa. Ten sąd ukazuje istotom niebieskim, że kto spośród umarłych zasnął w Chrystusie, jest godzien dzięki Niemu wziąć udział w pierwszym zmartwychwstaniu. Ukazuje także, że ten, kto spośród żywych trwa w Chrystusie, zachowuje przykazania Boże i wiarę Jezusa, jest tym samym gotów dzięki Niemu, aby być wziętym do Jego wiecznego Królestwa. Sąd ten potwierdzi sprawiedliwość Bożą w zbawieniu tych, którzy wierzą w Jezusa. Ogłasza, że ci, którzy pozostaną wierni Bogu, otrzymają Jego Królestwo. Ukończenie przez Chrystusa arcykapłańskiej posługi w świątyni niebiańskiej wyznaczy koniec czasu łaski dla ludzi przed powtórnym Jego przyjściem.

Hebr. 1,3; 2,16.17; 4,14-16; 8,1-5; 9,11-28; 10,19-22; Dan. 7,9-27; 8,13.14; 9,24-27; 4 Mojż. 14,34; Ez. 4,6; 3 Mojż. 16;
Obj. 14,6.7; 20,12; 14,12; 22,12.

POWTÓRNE PRZYJŚCIE CHRYSTUSA

Powtórne przyjście Chrystusa jest błogosławioną nadzieją Kościoła i wspaniałym ukoronowaniem Ewangelii. Przyjście Zbawiciela będzie rzeczywiste, osobiste, widzialne i ogólnoświatowe. Gdy On powróci, sprawiedliwi spośród umarłych zostaną wzbudzeni z martwych i wspólnie ze sprawiedliwymi spośród żyjących zostaną uwielbieni i przeniesieni do nieba, podczas gdy niesprawiedliwi umrą. Niemal całkowite wypełnienie się większości proroctw, łącznie z obecnym stanem świata, wskazuje na to, że powrót Chrystusa jest bliski. Czas tego wydarzenia nie został objawiony, dlatego winniśmy być gotowi zawsze.

Tyt. 2,13; Hebr. 8,28; Jan 14,1-3; Dz. Ap. 1,9-11; Obj. 1,7; 14,14-20; 19,11-21; Mat. 26,63.64; 1 Tes. 4,13-18; 5,1-6;
1 Kor. 15,51-54; 2 Tes. 1,7-10; 2,8; Mat. 24,14; 14,43.44; Mar. 13; Łuk. 21; 2 Tym. 3,1-5.

ŚMIERĆ I ZMARTWYCHWSTANIE

Zapłatą za grzech jest śmierć. Lecz Bóg, który jedynie jest nieśmiertelny, udzieli życia wiecznego swoim odkupionym. Aż do tego dnia śmierć jest dla ludzi stanem nieświadomości. Gdy Chrystus, który jest naszym życiem, pojawi się, sprawiedliwi wzbudzeni z martwych i sprawiedliwi żyjący zostaną uwielbieni oraz wzięci do nieba, aby tam spotkać swego Pana. Wtóre zmartwychwstanie - niesprawiedliwych, będzie miało miejsce tysiąc lat później.

1 Tym. 6,15.16; Rzym. 6,23; 1 Kor. 15,51-54; Kazn. Sal. 9,5.6; Ps. 146,3.4; Jan 11,11-14; Kol. 3,4; 1 Tes. 4,13-17;
Jan 5,28.29; Obj. 20,1-10.

MILENIUM I KONIEC GRZECHU

Milenium to tysiącletnie królowanie Chrystusa z Jego świętymi w niebie, w czasie pomiędzy pierwszym a drugim zmartwychwstaniem. W tym czasie, gdy grzeszni umarli będą sądzeni, ziemia będzie zupełnie pusta; bez żyjących mieszkańców. Przebywać na niej będą jedynie szatan i jego aniołowie. Przy końcu tego okresu Chrystus wraz ze swoimi świętymi i Miastem Świętym zstąpi z nieba na ziemię. Wtedy zostaną wzbudzeni z martwych niesprawiedliwi i wspólnie z szatanem i jego aniołami otoczą to miasto, lecz wówczas ogień Boży pochłonie ich i oczyści ziemię. W ten sposób wszechświat na zawsze uwolniony zostanie od grzechu i grzeszników.

Obj. 20; Mal. 3,19; Jer. 4,23-26; 1 Kor. 6,2.3; Ez. 28,18; Obj. 21,1-5.

NOWA ZIEMIA

Na nowej ziemi, na której sprawiedliwość zamieszka, Bóg da wieczny dom odkupionym, a otoczenie uczyni doskonałym dla wiecznego życia, miłości, szczęścia i nauki w Jego obecności. Tutaj bowiem sam Bóg zamieszka ze swoim ludem, a ból i śmierć przeminą. Wielki bój zostanie zakończony i grzechu więcej nie będzie. Cała przyroda, ożywiona i nieożywiona, przyzna, że Bóg jest miłością; On też królować będzie na wieki. Amen.

2 Piotra 3,13; Izaj. 35; 65,17-25; Mat. 5,5; Obj. 21,1-7; 22,1-5; 11,15.

Przekład z wersji angielskiej (teksty biblijne mogą się nieznacznie różnić
od wersji oryginalnej w związku ze specyfiką języka polskiego).
„Fundamental Beliefs of Seventh-day Adventist”,
w: „Seventh-day Adventist Church Manual”,
General Conference of Seventh-day Adventist, Silver Spring 1990,
oraz General Conference of Seventh-day Adventist, St. Louis 2005.

[link widoczny dla zalogowanych]

magda

No w czasie chrztu przed zanueniem sie to przyeka jak powiesz ze sie zgadzasz to cie pastor zanuza