www.wiarabiblijna.fora.pl

Axanna

bardzo mi sie podoba ostatnia wypowiedz Zdzislawa w tym temacie. Obysmy tak wszyscy czynili, ile by to nieporozumien i przykrosci mozna bylo sobie oszczedzic.

merkaba

Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy, módlcie się jeden za drugiego, byście odzyskali zdrowie. Wielką moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego.
Jk 5,16 BT

i gdzie tutaj w tym wersecie jest by wyznawać grzechy wobec których zawiniliśmy

Biblia ukazuje wyznawanie grzechów. Jezus "Apostoł i Arcykapłan" (Hbr 3:1) wiele razy odpuszczał ludziom grzechy, "Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów" Mt 9:6. Jako Arcykapłan przekazał tę władzę Apostołom, których zapowiedzią w ST byli kapłani (Hbr 9:1, 6n., Mt 23:34). Biblia mówi o Apostołach, że "będzie należało do nich kapłaństwo na mocy nieodwołalnego prawa" Wj 29:9. Oni też otrzymali władzę odpuszczania grzechów: "Dlatego i Ja przekazuję wam królestwo..." (Łk 22:29), "Którym odpuścicie grzechy są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane" J 20:23. Innym razem Chrystus nazwał ich "mędrcami i uczonymi" (Mt 23:34) i powiedział: "Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" Mt 18:18. Nie wszystkich Chrystus upoważnił do tego szczególnego dzieła. Jakub mówi: "Niech zbyt wielu z was nie uchodzi za nauczycieli..." Jk 3:1 por. Mt 23:34. Dlatego też początkowo Jezus wybrał Dwunastu do tej czynności. Mieli oni być "oddani posługiwaniu" (2Kor 4:1), "umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze" Dz 14:22. Św.Paweł mówi, że sam Bóg przez Apostołów "udziela napomnień" (2Kor 5:20) i zlecił im "posługę jednania" 2Kor 5:18. Wiąże się ona z odpuszczaniem grzechów (por. J 20:23). Choć może się wydawać, że Jakub zachęca nas wszystkich abyśmy wyznawali sobie grzechy nawzajem (Jk 5:16), to jednak ten fragm. (Jk 5:13-16) mówi tylko o chorych i prezbiterach tzn. starszych (Jk 5:14). Widać więc, że to im wyznawano grzechy. Jan pisząc: "Jeżeli wyznajemy nasze grzechy Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam..." (1J 1:9), ma na myśli nie tylko wyznawanie ich bezpośrednio Bogu (On zna nasze serca bez tego wyznania), ale też i prezbiterom takim jak on (por. pkt 4). W tym czasie bowiem, "Przychodziło też wielu wierzących wyznając i ujawniając swoje uczynki" (Dz 19:18) przed Apostołami. Patrz też "Pytania nieobojętne" J.Salij OP, rozdz. 'Wyznawać Bogu swoje grzechy'. ST zachował przykłady wyznawania grzechów (Kpł 5:5n., 16:21, Joz 7:19nn., 1Sm 7:6, Neh 1:6n., 9:2n.), a i przed Janem Chrzcicielem wyznawano je (Mt 3:6). Nikt nie gorszył się tym, że przewinienia swe przedstawiał też osobom słabym i grzeszącym. Niektórzy bibliści sądzą, że słowa: "Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty" (J 13:10) i "wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi" (J 13:14), są aluzją do chrztu i wyznawania grzechów. Patrz też wyznanie grzechów syna marnotrawnego swemu ojcu (Łk 15:21)

Świadectwem mówiącym o odpuszczaniu grzechów, więc i ich wyznawaniu są słowa Mateusza. Pisząc o tym, że Jezus odpuścił grzechy paralitykowi dodał, że Bóg "takiej mocy udzielił ludziom" Mt 9:8. Chociaż w tym fragm. mowa jest tylko o Chrystusie to jednak wiemy, że On przekazał Apostołom tę władzę (Łk 24:47). Pamiętajmy, że Jezus był w innej sytuacji niż Apostołowie, bo Jemu nie trzeba było bezpośrednio wyznawać grzechów, bo znał On ludzkie serca. Później 1Kor 3:9 nazwie Apostołów i prezbiterów "pomocnikami Boga", w odróżnieniu od reszty ludu Bożego, który nazywa uprawną rolą. Im więc "pomocnikom Boga" przysługuje szczególnie odpuszczanie grzechów w imieniu Pana (Łk 24:47).
Pisma starochrześcijańskie o wyznawaniu grzechów:

"Didache" (ok.90) "W dniu Pana, w niedzielę gromadźcie się razem, by łamać chleb i składać dziękczynienie, a wyznawajcie ponadto wasze grzechy (...), a jeśli kto drugiego obrazi, niechaj nikt z nim nie mówi, niechaj nie usłyszy od was ani słowa, dopóki nie odprawi pokuty" (14:1, 15:3).

"List Barnaby" (ok.130) "Wyznawaj grzechy twoje. Nie chodź na modlitwę z nieczystym sumieniem" (19:12).

Orygenes (ur.185) pisał o tym, że grzeszników zachęcano do otwarcia swych serc kapłanom (Homilie do Księgi Liczb i Psalmów 10:1 i 2:6) a w "Homiliach do Ewangelii św.Łukasza" (17) pouczał: "Jeżeli to uczynimy i odkryjemy grzechy nasze nie tylko przed Bogiem, lecz także przed tymi, co mogą uleczyć nasze rany i grzechy, zgładzi nam je...". Tertulian (ur.155) pisał, że "jeśli masz wątpliwości co do spowiedzi, to rozważ sobie piekło (...). Wyobraź sobie najpierw wielkość kary, abyś się nie wahał przyjąć środka zaradczego." ("O pokucie" 12). Patrz też Ireneusz (ur.130-40) Adversus haereses I:13,7 i Cyprian ( 258) De Lapsis 28:29.

Marta

Ojej a to co za bełkot?

Axanna

tez nie wiedzialam co powiedziec na ten zlepek manipulacji, sofistyki i zwyklej sciemy. Nie wierze ze merkaba jest szeregowym katolikiem, tylko raczej zle wykrztalconym ksiedzem, pewnie sie lenil na KULu, miast sie przylozyc, to i wychodza mu byle brednie. Grunt by zamierzony cel byl osiagniety, czyli powierzchownemu, nie znajacemu Pisma czytelnikowi namacic w glowie. Na wszystkich forach to robia Smile

Marta

Każdy czytający i stosujący biblię od razu zobaczy jakie to brednie chociaż kościół katolicki liczy na wygodnictwo wiernych.
Po co stosować zalecenia biblijne jak można grzeszyć a potem się wypowiadać i po sprawie. Można dalej sobie robić co się robiło.
A odpusty to jest dopiero ściema i biznes...
Dziwi mnie tylko jak ludzie dają się zwodzić takim pasibrzuchom. Narzekają, przyznają rację że to wszystko jedno wielkie kłamstwo jednak tkwą w tym ponieważ to ich dziadków i rodziców wiara.

trothlik

zdzisław

o Instytucja spowiedzi

Biblia poucza i zachęca nas do wyznawania grzechów bezpośrednio Bogu.

Ja, jedynie Ja, mogę przez wzgląd na siebie zmazać twoje przestępstwa i twoich grzechów nie wspomnę.
Iz 43,25 NP

Swego czasu postawiono zarzut Jezusowi, że odpuszcza grzechy:
7 <<Czemu On tak mówi? [On] bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?>>
Mk 2,7 BT

Na to Chrystus udzielił następującą naukę!:
10 Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do paralityka,
Mk 2,10 BT

Pismo Święte nie zawiera ani jednego przykładu spowiedzi człowieka przed innym człowiekiem. W Piśmie Świętym brak nawet śladowych informacji, aby w Kościele Apostolskim istniał nakaz bądź zwyczaj odpuszczania grzechów przez duchownych czy świeckich osób danej wspólnoty.

W tej mierze znamienne są zdarzenie z życia apostołów. Swego czasu Szymon z Samarii widząc przekazywanie uczniom Jezusa daru Ducha Świętego zamierzał odkupić możliwość obdarowywania innych różnymi zdolnościami, ap Piotr odpowiedział mu, że zgrzeszył, jeśli uważa, że za pieniądze można nabywać dary Boże, polecił mu szczere wyznanie grzechu bezpośrednio Bogu i oto by Bóg sprawił, aby ten zamysł już nigdy nie zagościł w jego myślach (Dz 8,22).

Apostoł Jan poucza, że tylko Bóg odpuszcza grzechy i oczyszcza nieprawość naszych umysłów. A zatem wyrządziłeś komuś krzywdę, powstała szkoda, musisz to wynagrodzić czy też naprawić, następnie Bogu opisz swoje grzeszne zachowanie poproś o wybaczenie i o tę moc, która powstrzyma cię przed takimi ponownymi zachowaniami się.

9 Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, [Bóg] jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości.
1 J 1,9 BT (zob. 1 J 2,1 – 2).

zdzisław

Papieska argumentacja o rzekomym odpuszczaniu grzechów przez kapłana, bądź bycia w tej mierze narzędziem Boga nie ma potwierdzenia w tekstach Pisma Świętego. Osoba Boga jest nadal zasłonięta przez kapłana. Współcześnie mówi się, kto panuje nad informacją, ten panuje nad światem - spowiedź uszna jest tego gwarantem!

merkaba

A Jezus znowu rzekł do nich: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane (J 20,21-23)

i teraz skąd apostołowie maja wiedzieć kture grzechy maja odpuścić a które zatrzymać nie znając ich i tak było siadali sobie w grupkac przy ognizku ludzie i wyznawali sobie nawzajem grzechy dopiero w 8 wieku przekształciła sie na spowiedź na uszną bo jak sasiad wyznał ze ukradł sąsiadowi kury i ten to usluszał to sie troszkę wnerwił i czasami dochodziło do bójek

a spowiedź jest po to by spożywać ciało Jezusa bez grzechu
Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej (1 Kor 11:27).

trzeba całosc a nie wyrwane z kontekstu zdania
Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, [Bóg] jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości.

1J.1.8 Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy.
9 Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości.
10 Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, czynimy Go kłamcą i nie ma w nas Jego nauki.
Prawda. Nie do podważenia.
1J.3.8 Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku. Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła.
9 Każdy, kto narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Boże, taki nie może grzeszyć, bo się narodził z Boga.

Biorąc pod uwagę kontekst obu fragmentów z 1 Listu Jana można zauważyć, że w pierwszym cytowanym tekście, tj. 1 Liście Jana 1:8-10 chodzi o konieczność wyjawiania sobie swoich grzechów. Kto z wierzących twierdzi, że w ogóle nie popełnia grzechu, ten faktycznie kłamie, dodatkowo sam siebie oszukując, bo nie sposób nie grzeszyć. Natomiast drugi cytowany fragment, czyli 1 List Jana 3:8,9 w świetle wcześniejszych wersetów mówi o doskonałej ofierze Chrystusa, która oczyszcza człowieka ze wszystkich grzechów, i człowiek za sprawą tejże ofiary uświęca się, czyli walczy ze swoimi słabościami, przez co nie trwa już w grzechu, jak to było przed nawróceniem. Wzmianka o diable, który trwa w grzechu od samego początku zdaje się ten stan rzeczy potwierdzać. Mamy tu do czynienia z pewną analogią. Szatan miłuje grzech, i zamierza w nim trwać, natomiast chrześcijanin, mimo wielu upadków, powinien czuć odrazę do grzechu.
Można by to podsumować następująco. Chrześcijanin czyli człowiek wierzący mimo, że zdarza mu się moralnie upadać za sprawą grzechu, jednak nie miłuje grzechu jak to miało miejsce przed stanem nim stał się on chrześcijaninem. Taki człowiek po nawróceniu czuje wszelką odrazę do grzechu, dlatego zamierza z nim walczyć poprzez prowadzenie uświęconego życia.

Łukasz

Axanna

hm... to chyba zalezy przed kim sie spowiada Smile

Fenix61- Banicja

Co masz na myśli Axanno?