www.wiarabiblijna.fora.pl

Benjamin.Szot

magda

pprawda

proroctwa Mesjańskie spełnione -----na Jezusie ......

[link widoczny dla zalogowanych]

pprawda

cała psychologia człowieka - jest perfekcyjnie znana...przez Jezusa ....

Kawosz

Administrator

ja bym tez prosila "pociagnac" bo to bardzo ciekawa dyskusja sie zapowiada Smile

magda

Neh 2:1-9 bw "(1) W miesiącu Nisan, w dwudziestym roku panowania króla Artakserksesa, usługując mu jako podczaszy, wziąłem wino i podałem królowi, a nigdy przedtem tak źle nie wyglądałem. (2) Wtedy król rzekł do mnie: Czemu tak źle wyglądasz? Chyba nie jesteś chory? Nic to innego, jak tylko zgryzota! A ja bardzo się przestraszyłem (3) i rzekłem do króla: Niech król żyje wiecznie! Lecz jakże nie mam źle wyglądać, skoro miasto, gdzie są groby moich ojców, jest zburzone, a jego bramy przez ogień strawione? (4) A król rzekł do mnie: Czego byś sobie życzył? Pomodliwszy się więc do Boga niebios, (5) rzekłem do króla: Jeżeli odpowiada to królowi i jeżeli twój sługa znalazł łaskę w twoich oczach, to proszę, abyś mnie wysłał do Judei, do miasta, gdzie są groby moich ojców, abym je mógł odbudować. (6) A król rzekł do mnie - królowa zaś siedziała obok niego -: Jak długo potrwa twoja podróż i kiedy powrócisz? Król zezwolił na to i wysłał mnie, a ja podałem mu termin. (7) Potem rzekłem do króla: Jeżeli odpowiada to królowi, to niech mi dadzą listy do namiestników Zarzecza, aby mi pozwolili przejść do Judei, (8) oraz list do Asafa, strażnika lasu królewskiego, aby mi dał drzewa na obelkowanie bram cytadeli świątynnej i na mur miejski oraz na dom, do którego się wprowadzę. I król dał mi je, gdyż dobrotliwa ręka mojego Boga była nade mną. (9) Gdy tedy przybyłem do namiestników Zarzecza, oddałem im listy królewskie. A król wysłał też ze mną dowódców wojskowych i jeźdźców."

c Artakserkses zaczął panować w 464 p.n.e. wiec w dwudziertym roku panowania Artakserksesa musiał być rok 445 ,no bo przed naszą era to się lata z biegiem czasu zmniejszają. wtedy to wyszło słowo o odbudowie.

Benjamin.Szot

magda

Następcą Kserksesa został Artakserkses I Makrocheir ( Długoręki ), który pozwolił Ezdraszowi wrócić do Jerozolimy z dużym datkiem na tamtejszą świątynię. Było to w siódmym roku jego panowania (468 p.n.e.) (Ezd 7:1-26; 8:24-36). W 20 roku rządów ( 455 p.n.e. ) Artakserkses zezwolił Nehemiaszowi udać się do Jerozolimy i ją odbudować ( Neh 1:3; 2:1, 5-8 ). A w 32 roku panowania tego króla ( 443 p.n.e. ) Nehemiasz na jakiś czas wrócił na jego dwór ( Neh 13:6 ).
W dziełach historycznych istnieje pewna rozbieżność stanowisk co do okresu panowania Kserksesa i Artakserksesa. Na ogół podaje się, że Artakserkses wstąpił na tron w 465 r. p.n.e. Według niektórych dokumentów jego ojciec, Kserkses, panował 21 lat. Zwykle liczy się je od 486 r. p.n.e., gdy umarł Dariusz, ojciec Kserksesa. Za pierwszy rok jego panowania przyjmuje się r. 485, a wtedy rok 21 — kiedy na tron wstąpił Artakserkses — przypada na r. 465. Z kolei ostatni rok rządów Artakserksesa rozpoczął się według większości uczonych w r. 424. Niektóre dokumenty podają, że był to 41 rok jego panowania. Jeśli to prawda, wówczas rok wstąpienia na tron Artakserksesa przypadałby na 465 r. p.n.e., a pierwszy rok jego panowania — na r. 464.

Istnieją jednak przekonujące dowody na to, że ostatnim rokiem rządów Kserksesa był 475 r. p.n.e. i że właśnie w tym czasie wstąpił na tron Artakserkses. Potwierdzają to trzy grupy źródeł: greckie, perskie i babilońskie.

Dowody ze źródeł greckich.

W ustaleniu początku panowania Artakserksesa może nam pomóc pewne wydarzenie z dziejów Grecji. Otóż tamtejszy mąż stanu i bohater wojenny Temistokles naraził się swym rodakom i poszukał schronienia w Persji. Słynny z dokładności historyk grecki Tukidydes podaje, że Temistokles wysłał wówczas „ list do syna Kserksesa Artokserksesa, który niedawno objął panowanie ” ( Wojna peloponeska, I, 137, tłum. K. Kumaniecki, Warszawa 1988 ). Z kolei według Plutarcha „ Tukidydes i Charon z Lampsakos świadczą, że Kserkses już zmarł, a Temistokles dostał się przed oblicze jego syna Artakserksesa ” ( Plutarch’s Lives, „ Themistocles ”, XXVII, 1 ). Charon był poddanym perskim i żył w czasach, gdy Artakserkses przejmował schedę po Kserksesie. Świadectwa Tukidydesa i Charona z Lampsakos potwierdzają zatem, że Temistokles dotarł do Persji wkrótce po objęciu władzy przez Artakserksesa.

Początek panowania Artakserksesa można określić na podstawie daty śmierci Temistoklesa. Nie wszystkie podręczniki są co do niej zgodne. Jednakże historyk Diodor Sycylijczyk wspomina o śmierci Temistoklesa, gdy relacjonuje wydarzenia z okresu, „ gdy w Atenach archontem był Praksiergos ” ( Bibliotheca historica, XI, 54, 1; XI, 58, 3 ). A Praksiergos piastował ten urząd w 471/470 r. p.n.e. ( A. E. Samuel : Greek and Roman Chronology, Monachium 1972, s. 206 ). Jak podaje Tukidydes, po przybyciu do Persji Temistokles przez rok uczył się języka, przygotowując się do audiencji u Artakserksesa. Król pozwolił mu osiedlić się w Persji i obsypał go zaszczytami. Jeżeli Temistokles zmarł w r. 471/470, to musiał osiedlić się w Persji nie później niż w r. 472, a przybyć do niej rok wcześniej, w 473 r. p.n.e. Wtedy to można było powiedzieć, że Artakserkses „ niedawno objął panowanie ”.
W sprawie roku śmierci Kserksesa i intronizacji Artakserksesa M. de Koutorga napisał : „ Przekonaliśmy się, że według chronologii Tukidydesa Kserkses zmarł pod koniec roku 475 przed Chrystusem i że według tego samego historyka Temistokles dotarł do Azji Mniejszej wkrótce po objęciu tronu przez Artakserksesa Długorękiego ” ( Mémoires présentés par divers savants à l’Académie des Inscriptions et Belles-Lettres de l’Institut Impérial de France, seria I, t. VI, cz. II, Paryż 1864, s. 147 ).
Pogląd ten znajduje też poparcie w uwagach E. Levesque’a : „ Trzeba więc, zgodnie z Kroniką aleksandryjską, umiejscowić śmierć Kserksesa w r. 475, po jedenastu latach rządów. Historyk Justyn ( III, 1 ) zgadza się z tą kroniką i z twierdzeniami Tukidydesa. Jest zdania, że gdy zamordowano Kserksesa, jego syn Artakserkses był jeszcze dzieckiem, puer [ chłopcem ], co pokrywałoby się z prawdą, jeśli Kserkses zmarł w r. 475. Artakserkses miał wtedy 16 lat, a zatem w r. 465 miałby lat dwadzieścia sześć, co w żadnym razie nie uzasadniałoby sformułowania użytego przez Justyna. Według tej chronologii Artakserkses zaczął panować w r. 475, wobec czego 20 rok jego rządów przypada na r. 455, a nie na 445, jak się dość powszechnie uważa ” ( Revue apologétique, Paryż 1939, t. 68, s. 94 ).
Jeżeli Dariusz zmarł w 486 r. p.n.e., a Kserkses w r. 475, to jak wytłumaczyć, że niektóre starożytne dokumenty przypisują mu 21 lat rządów ? Jak wiadomo, król i jego syn nieraz panowali w tym samym czasie jako współwładcy. Gdyby tak było w wypadku Dariusza i Kserksesa, historycy mogli liczyć lata panowania syna albo od momentu objęcia władzy u boku ojca, albo od jego śmierci. Jeśli Kserkses panował 10 lat z ojcem i 11 lat samodzielnie, niektórzy mogli uznać, że rządził 21 lat, a inni — że lat 11.
Istnieje przekonujący dowód na to, iż Kserkses istotnie panował wspólnie ze swym ojcem, Dariuszem. Historyk grecki Herodot donosi : „ Dariusz, uznając, że [Kserkses] ma słuszność, mianował go królem. Mnie się zdaje, że i bez tej rady Kserkses byłby został królem ” ( Dzieje, VII, 3 ).
Z tych słów jasno wynika, że Kserkses został ustanowiony królem jeszcze za panowania jego ojca, Dariusza.

Dowody ze źródeł perskich.

O tym, że Kserkses rządził wspólnie z Dariuszem, świadczą zwłaszcza perskie płaskorzeźby. Na wielu reliefach odkrytych w Persepolis Kserkses stoi za tronem ojca, ale obaj są odziani w jednakowe szaty i mają głowy na jednym poziomie. Niezwykłość tej sceny polega na tym, że zazwyczaj głowa króla wznosi się ponad wszystkie inne. W dziele A New Inscription of Xerxes From Persepolis ( 1932 ) Ernst E. Herzfeld nadmienił, iż zarówno inskrypcje, jak i budowle odnalezione w Persepolis wskazują na wspólne rządy Kserksesa i jego ojca, Dariusza. Na stronie 8 napisał : „ Osobliwy ton inskrypcji Kserksesa w Persepolis, z których większość nie czyni różnicy między poczynaniami jego i jego ojca, oraz równie osobliwe doniesienia o wzniesionych przez nich budowlach, nie pozwalające przypisać ich indywidualnie ani Dariuszowi, ani Kserksesowi, zawsze wskazywały na jakąś koregencję Kserksesa. Co więcej, taki właśnie stan rzeczy ilustrują dwie rzeźby w Persepolis ”.
Mówiąc o jednej z nich, Herzfeld zaznaczył: „ Dariusz jest przedstawiony ze wszystkimi regaliami, tronuje na wysokim piedestale, podpieranym przez przedstawicieli różnych ludów z jego imperium. Za nim na reliefie, a więc w rzeczywistości po jego prawicy, stoi Kserkses w takich samych regaliach, a jego lewa dłoń spoczywa na wysokim oparciu tronu. Gest ten wyraźnie wskazuje na coś więcej niż na zwykłą sukcesję: oznacza współrządzenie ”.
Kiedy powstały płaskorzeźby ukazujące w ten sposób Dariusza i Kserksesa ? W książce Achaemenid Sculpture ( Stambuł 1974, s. 53 ) Ann Farkas twierdzi, że „ reliefy te mogły zostać umieszczone w Skarbcu mniej więcej w okresie wznoszenia pierwszej dobudówki, w latach 494/493–492/491 p.n.e.; niewątpliwie byłaby to najdogodniejsza pora na przeniesienie tak nieporęcznych płyt kamiennych. Ale bez względu na to, kiedy trafiły do Skarbca, zostały wyrzeźbione prawdopodobnie w latach dziewięćdziesiątych V wieku ”.

Dowody ze źródeł babilońskich.

Za tym, że Kserkses został współwładcą swego ojca w pierwszym dziesięcioleciu V w. p.n.e., przemawiają też znaleziska z Babilonu. Podczas prac wykopaliskowych odkryto tam pałac Kserksesa, ukończony w 496 r. p.n.e. Profesor A. T. Olmstead napisał na ten temat: „ Z 23 października 498 roku mamy wiadomość, że w Babilonie jest w budowie dom dla syna króla [tzn. Kserksesa, syna Dariusza]; chodzi tu bez wątpienia o pałac Dariusza w centrum, który już opisaliśmy. W dwa lata potem w dokumencie handlowym z pobliskiej Borsipy znajduje się wzmianka o ‚nowym pałacu’, jako już ukończonym ” ( Dzieje imperium perskiego, ss. 210, 211 ).
Dodatkowe świadectwo na rzecz współwładzy Kserksesa i Dariusza można zaczerpnąć z dwóch niezwykłych tabliczek glinianych. Jedna z nich to dokument handlowy o wynajęciu budynku w roku objęcia tronu przez Kserksesa. Datowana jest na pierwszy miesiąc ( Nisan ) tego roku ( R. Campbell Thompson : A Catalogue of the Late Babylonian Tablets in the Bodleian Library, Oxford, Londyn 1927, s. 13, tabliczka o sygn. A. 124 ). Na innej tabliczce widnieje data „ miesiąc Ab (?), rok intronizacji Kserksesa ”. Co ciekawe, na tabliczce tej nie przypisano Kserksesowi zwyczajowego wówczas tytułu „ króla Babilonu, króla krajów ” ( M. San Nicolò i A. Ungnad : Neubabylonische Rechts - und Verwaltungsurkunden übersetzt und erläutert, Lipsk 1934, t. I, cz. 4, s. 544, tabliczka nr 634, sygn. VAT 4397 ).
Obie tabliczki dają do myślenia. Zazwyczaj rok wstąpienia na tron liczony jest od śmierci poprzedniego króla. Wiele przemawia jednak za tym, że poprzednik Kserksesa ( Dariusz ) dożył siódmego miesiąca ostatniego roku swego panowania, a tymczasem oba te dokumenty noszą daty sprzed siódmego miesiąca ( jeden z miesiąca pierwszego, drugi — z piątego ). Wobec tego nie nawiązują do intronizacji Kserksesa po śmierci ojca, lecz do objęcia tronu w charakterze współwładcy Dariusza. Jeżeli nastąpiło to w 496 r. p.n.e., gdy w Babilonie ukończono pałac dla Kserksesa, to jego pierwszy rok jako współpanującego rozpocząłby się w najbliższym tej dacie miesiącu Nisan 495 r., a 21 i ostatni rok rządów przypadałby na r. 475. W takim wypadku panowanie Kserksesa obejmowałoby 10 lat rządów z Dariuszem ( 496-486 ) i 11 lat samodzielnego królowania ( 486-475 ).
Z drugiej strony historycy są zgodni co do tego, że pierwszy rok panowania Dariusza II rozpoczął się wiosną 423 r. p.n.e. Pewna tabliczka babilońska podaje, że w roku intronizacji Dariusz II sprawował już rządy w 4 dniu 11 miesiąca, to znaczy 13 lutego 423 r. p.n.e. ( R. A. Parker i W. H. Dubberstein : Babylonian Chronology, 626 B.C.–A.D. 75, 1971, s. 18 ). Jednakże z dwóch innych tabliczek wynika, że Artakserkses panował jeszcze po 4 dniu 11 miesiąca 41 roku swych rządów. Jedna jest datowana na 17 dzień 11 miesiąca 41 roku ( str. 18 ); druga na 12 miesiąc 41 roku Artakserksesa ( Old Testament and Semitic Studies, red. Harper, Brown i Moore, 1908, t. 1, s. 304, tabliczka nr 12, sygn. CBM, 5505 ).
A zatem Artakserkses panował przez cały 41 rok swoich rządów. Z tego wynika, że musiał być u władzy dłużej niż 41 lat, a pierwszy rok jego panowania nie może być liczony od 464 r. p.n.e.

Dowodu na to, że rządy Artakserksesa I trwały dłużej niż 41 lat, dostarcza dokument handlowy z Borsippy, datowany na 50 rok Artakserksesa ( E. Leichty i A. K. Grayson : Catalogue of the Babylonian Tablets in the British Museum, t. VII: Tabliczki z Sippar 2, 1987, s. 153; tabliczka o sygn. B. M. 65494 ). Jedna z tabliczek łączących koniec panowania Artakserksesa i początek rządów Dariusza II nosi następującą datę : „ Roku 51, roku intronizacji, miesiąca 12, dnia 20, Dariusz, król krajów ” ( A. T. Clay : The Babylonian Expedition of the University of Pennsylvania, Series A: Cuneiform Texts, 1908, t. VIII, cz. I, ss. 34, 83, oraz plansza 57, tabliczka nr 127, sygn. CBM 12803 ).
Skoro pierwszy rok rządów Dariusza II rozpoczął się w 423 r. p.n.e., to 51 rok Artakserksesa przypadał na r. 424, a pierwszy rok jego panowania na r. 474.

Jak widać, źródła greckie, perskie i babilońskie zgodnie potwierdzają, że Artakserkses wstąpił na tron w 475 r. p.n.e., a pierwszym pełnym rokiem jego panowania był r. 474. Wobec tego 20 rok rządów Artakserksesa, gdy rozpoczęło się 70 tygodni wspomnianych w Daniela 9:24, przypadał na 455 r. p.n.e. Jeśli na podstawie Daniela 9:25 dodamy do tego roku 69 tygodni lat (483 lata), dojdziemy do niezwykle istotnego roku, w którym miał się pojawić Mesjasz Wódz.
Od r. 455 p.n.e. do 1 r. n.e. upłynęło pełne 455 lat. Uwzględnienie pozostałych 28 lat ( brakujących do 483 ) prowadzi do r. 29 n.e. — a właśnie wtedy Jezus z Nazaretu został ochrzczony w wodzie, namaszczony świętym duchem Bożym i rozpoczął swą publiczną służbę jako Mesjasz ( gr. Chrystus ) ( Łk 3 : 1, 2, 21, 22 ).

Czy pogląd ten jest trafny ? Jest prezentowany przez Towarzystwo Biblijne i Traktatowe - Strażnica ( Wnikliwe Poznawanie Pism t 2. pod hasłem : Persja, Persowie

Jeśli więc ktokolwiek ma dowody, że jest inaczej - to niech udowodni.

magda

Jak by nie było to masjaszem jest Jezus i pare lat w tą czy w tamtą nie robi różnicy zwłaszcza ze i kalendarz się mylił. To niekoniecznie istotne bo to chodzi o to ze Jezus jest mesjaszem. Jesteś oblatany w Historii więc może by conieco napisał na temat dekretu Justyniana z 538 go roku i 1260 lat czylki do utraty władzy papieskiej. No a może wiesz co to te 1335 dni czyli lat tak na prawdę. to niby niedługo po tych 1260 dniach. co to wedłóg ciebie jest i jak to wygląda historycznie . Ja wiem swoje ale napisz ty bo ja tak historii nie znam dobrze i i nie piszę tak wyczerpująco jak ty, czytałam dużo twoich postów na różne tematy i były fajne więc sypnij tu troche wiedzą historyczną.

Administrator

Magdo, Ty tez mozesz sypnac tym co "wiesz swoje" Smile

magda

wolę poczekać na speca od historii

Benjamin.Szot

magda

Bluźnierczy papieski Rzym odwrócił uwagę chrześcijan od służby Chrystusa i skierował ją na kapłańską służbę księży. Ustanowiono świątynie na ziemi i zastępcze ziemskie kapłaństwo, oferując przebaczenie poprzez samozwańczych ludzkich pośredników. Na miejsce Ostatniej Wieczerzy wprowadzono bałwochwalczą mszę, jako stale powtarzaną bezkrwawą ofiarę składaną dla Boga przez rzymskiego kapłana. Dzięki temu uważano, że możliwe stało się uzyskanie łaski również dla zmarłych .
Tym sposobem - jak zauważono - ostatecznie zanegowana została pośrednicząca służba Chrystusa w niebiańskiej świątyni - jak przepowiedział Daniel - a prawda została powalona na ziemię ( Dan.8 : 12 )

Niektórzy tak jak William Miller sądzili, że 2300 dni i poranków ( liczonych jako lata ) prowadzi do roku 1843 ( później datę poprawił Samuel Snow na rok 1844 jako, że nie było roku zerowego ), kiedy to miało nastąpić widzialne powtórne przyjście Chrystusa i oczyszczenie. Ale kiedy się to nie sprawdziło - co było poważną wpadką - kolejni adwentyści wpadli na pomysł, że data była dobrze wyliczona tylko odniesienie złe, bo powinno tyczyć się tego co niebiańskie - czyli niebiańskiej świątyni duchowej.

Inna wpadka to rok 538 n.e., który miał być początkiem supremacji papieskiej trwającej 1260 lat do roku 1798. Ten okres miał być szczególną częścią 2300 lat. Od roku 1798 odjęto 1260 dni ( Ap.11 : 2 - 3 ) liczonych jako lata według zasady " dzień za rok " i wyszedł im rok 538. Ale w tym roku nic się nie wydarzyło. Niektórzy twierdzili, że w tym roku przestali istnieć Ostrogoci jako ostatnie państwo ariańskie, a Justynian wydał dekret ( Novela 131 ) na mocy której papież w Rzymie miał stać się głową całego kościoła. Ale prawda jest taka, że Ostrogoci nie zostali pokonani w 538 r., odstąpili tylko od oblężenia Rzymu, ale kiedy Totyla objął władzę stali się potęgą w Italii, najechali Rzym jeszcze w 546 r. i zdobyli go, a papież ze strachu uciekł do Konstantynopola, gdzie był marionetką w rękach cesarza oraz tamtejszego kleru. Nie było więc żadnej supremacji papieskiej od 538 r. Ponadto Novela nr 131 została wydana w roku 545 jak to pokazują dzisiejsze badania. Więcej o tym :

[link widoczny dla zalogowanych]

Ostrogoci nie byli też ostatnim państwem ariańskim, bo po nich przyszli Longobardowie, którzy władali Italią ponad 100 lat. W tym czasie papież Sylweriusz ( syn papieża Hormizdasa ) zaledwie kilka miesięcy po swej elekcji w 536 r. został usunięty przez Belizariusza dowódcę wojska cesarskiego, a jego następcą ustanowił cesarz Justynian - Wigiliusza. Ten zaś nie miał właściwie żadnej większej władzy, nie cieszył się popularnością, a na soborze w Konstantynopolu w 553 r. odwołano go z urzędu papieskiego.
A więc rok 538 nie świadczy o żadnym początku supremacji papieskiej. Stąd mały, osobliwy “ róg ” wspomniany w proroctwie Daniela ( Dan. 7 : 8, 11, 20 - 22, 25 ) nie zaczął wtedy wyrastać na rzymskiej bestii. Historia temu zdecydowanie przeczy.

Ani Miller, ani reszta adwentystów nie zauważyła, że wizja ( hebr. mareh ) dotyczy okresu tyranii " małego rogu " ( Dan.8 : 9 - 13 ), a nie okresu władzy symbolicznego barana, kozła i małego rogu. Wszystkie elementy z pytania zawartego w Dan. 8 : 13 występują w opisie " małego rogu " ( Dan. 8 : 10 - 12 ) : zastęp ( cawa ) niebios , podeptać ( ramas - pochodne słowo od mirmas z Dan. 8 : 13 ), codzienna ( hat-tamid ), przestępstwo ( pesza ), świątynia ( miqdasz ).
Gdyby to zauważyli wiedzieliby, że ustalenie początku okresu 2300 lat na rok 457 pne. jest niemożliwe. Ponadto okres 2300 wieczorów i poranków to okres działalności małego rogu, a nie okres działalności barana, kozła i małego rogu - co wynika z tekstu hebrajskiego - a to uderza w datę 1844 r.

Wypowiedź jaka pada w Dn 8,14 (okres 2300 wieczorów i poranków), dotyczy wyłącznie działalności małego rogu. Okres 2300 wieczorów i poranków jest okresem działania małego rogu, który wielce urósł. Stąd też niemożliwe jest, aby prawdziwa była data 457 r. p.n.e., jaką wyznacza adwentyzm za początek okresu 2300 wieczorów i poranków, albowiem wtedy nie było papiestwa ani jego supremacji, które widziane jest przez adwentyzm jako mały róg.

W 1799 r. nie nastąpił kres papieskiego panowania nad narodami. Wkroczenie wojsk napoleońskich do Rzymu i uwięzienie papieża Piusa VI przez Napoleona nie stało się końcem ery Antychrysta, ani wtedy ani później w 1844 r. kiedy już w Watykanie od co najmniej od 30 lat rządzili zakulisowo jezuici, którzy aż do chwili obecnej sterują polityką papieską, a teraz już nawet oficjalnie.
Aktualnie papiestwo jest potężne jak nigdy przedtem. Dzięki traktatom laterańskim z faszystowskim rządem Mussoliniego i zawarciu konkordatu z Hitlerem, a po wojnie związaniu się z Białym Domem w Waszyngtonie - papiestwo zaczęło sięgać po coraz większą władzę. Obecnie stało się inicjatorem utworzenia jednego ogólno-światowego rządu i wszystko wskazuje, że polityka Watykanu do tego właśnie zmierza. Żądza podporządkowania sobie takiego ogólno-światowego rządu jest dosyć dobrze widoczna.
Do czego to wszystko zmierza - nie trudno jest odgadnąć, gdy się zna 17 i 19 rozdział księgi Apokalipsy, gdzie kres Wielkiej Nierządnicy " strojnej w purpurę i szkarłat " został wyraźnie przepowiedziany.

Kawosz

A ja byłbym wdzięczny, żebyście mi wyjaśnili jeszcze jedną rzecz. Jak umiejscawiacie te wydarzenia.

A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach
Pomazaniec zostanie zgładzony
i nie będzie dla niego...
Miasto zaś i świątynia
zginie wraz z wodzem, który nadejdzie.
Koniec jego nastąpi wśród powodzi,
i do końca wojny
potrwają zamierzone spustoszenia.
Utrwali on przymierze dla wielu
przez jeden tydzień.
A około połowy tygodnia
ustanie ofiara krwawa i ofiara z pokarmów.
Na skrzydle zaś świątyni
będzie ohyda ziejąca pustką
i przetrwa aż do końca,
do czasu ustalonego na spustoszenie"». (Daniela 9,26-27) Pomijam tutaj kwestię tłumaczenia BT. Jeśli to już zostało wcześniej wytłumaczone, to proszę jak krowie na rowie, łopatologicznie, co gdzie i kiedy.

Kawosz

Jeszcze w kwestii mojego poprzedniego wpisu jak to się ma do tych słów Jezusa:
Gdy więc ujrzycie "ohydę spustoszenia", o której mówi prorok Daniel, zalegającą miejsce święte - kto czyta, niech rozumie - wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry! (Mateusz 24,15-16)

Administrator

ja osobiscie nie dam rady podjac dyskusji, ake chetnie by poczytala, Dobrze by bylo by odpowiedzial ktos z adwentystow, poniewaz uwazaja, ze maja wlasciwa wykladnie. Ja nie mam przekonania. Nie wiem czy ktos z nich tu jeszcze zaglada.