www.wiarabiblijna.fora.pl

wierzący · Wysłany: Wto 22:17, 04 Mar 2014 Temat postu:

Nieświeszczuk:

Nieświszczuk · Wysłany: Wto 23:04, 04 Mar 2014 Temat postu:

Co ma do tego PNŚ skoro to bardzo proste, nie będe sie powtarzał, ostatnie zdanie nie odnosi się do Jezusa.
Nie zapominaj o tym iż Jezus nie uznawał się za Boga. Tylko dlaczego to miałby to być jakikolwiek dowód. Jezus mógł się mylić? Kosciół tym czasem nie.
Cytat:
LUDZI, którzy służą Bogu, duch Boży potrafi obdarzyć „mocą wykraczającą poza to, co jest normalne” (2 Koryntian 4:7). Dzięki temu mogą przetrwać próby wiary albo dokonać czegoś, czemu inaczej by nie podołali.
Na przykład w Księdze Sędziów 14:6 czytamy o Samsonie: „Wówczas opanował go duch Jahwe, tak że lwa rozdarł (...), chociaż nie miał nic w ręku” (BT). Czy któraś osoba Boska rzeczywiście weszła w Samsona albo opanowała go, manipulując jego ciałem, żeby to zrobił? Nie, to „moc Pana dodała Samsonowi siły” (TEV).
Biblia mówi, że gdy Jezus został ochrzczony, zstąpił na niego duch święty pod postacią gołębia, a nie człowieka (Marka 1:10). Ta czynna moc Boża umożliwiała Jezusowi uzdrawianie chorych i wskrzeszanie umarłych. W Ewangelii według Łukasza 5:17 powiedziano, że „w Niego [Jezusa] wstąpiła moc Pańska [Boża], tak że mógł uzdrawiać” (Romaniuk).
Ponadto duch Boży umożliwiał dokonywanie cudów uczniom Jezusa. Z Dziejów Apostolskich 2:1-4 dowiadujemy się, że gdy uczniowie byli zgromadzeni podczas Pięćdziesiątnicy, „powstał nagle szum z nieba, jakby pędzącego tęgiego podmuchu, (...) a wszyscy zostali napełnieni duchem świętym i zaczęli mówić różnymi językami, tak jak im duch pozwalał się wypowiadać”.
Tak więc duch święty obdarzył Jezusa i innych sług Bożych mocą do czynienia tego, czego zazwyczaj ludzie nie potrafią dokonać

Cytat 2 :
CZY jednak niektóre wersety biblijne nie mówią o duchu świętym w formie osobowej? Owszem, ale weźmy pod uwagę, co na ten temat napisał katolicki teolog Edmund Fortman w książce The Triune God (Trójjedyny Bóg): „Chociaż nieraz opisano tego ducha w formie osobowej, to jednak trudno nie zauważyć, że święci pisarze [Pism Hebrajskich] nigdy nie wyobrażali go sobie jako odrębnej osoby ani go tak nie przedstawiali”.
Uosabianie czegoś nie należy w Piśmie Świętym do rzadkości. Czytamy w nim, że mądrość ma dzieci (Łukasza 7:35). Grzech i śmierć nazwano królami (Rzymian 5:14, 21). W Księdze Rodzaju 4:7 (The New English Bible [NE]) powiedziano: „Grzech jest demonem kulącym się u drzwi”, personifikując tym samym grzech jako złego kulącego się pod drzwiami Kaina. A przecież grzech nie jest osobą duchową. Tak samo uosabianie ducha świętego nie czyni z niego osoby duchowej.
Poza tym w Liście 1 Jana 5:6-8 (NE) mówi się nie tylko o duchu, lecz także o „wodzie i krwi”, że są „świadkami”. A przecież wiadomo, że woda i krew nie są osobami, tak jak nie jest osobą duch święty.
Zgodnie z tym w Biblii zazwyczaj używa się wyrazu „duch święty” w sposób bezosobowy, jak na przykład w zestawieniu z wodą i ogniem (Mateusza 3:11; Marka 1:8). Pismo Święte usilnie zachęca ludzi, aby byli napełnieni duchem świętym, a nie winem (Efezjan 5:18). Mówi o nich, że są napełnieni duchem świętym tak jak mądrością, wiarą i radością (Dzieje Apostolskie 6:3; 11:24; 13:52). W Liście 2 do Koryntian 6:6 wymieniono ducha świętego wśród szeregu przymiotów. Takich wyrażeń nie spotykalibyśmy tak często, gdyby duch święty rzeczywiście był osobą.
Trzeba też zaznaczyć, że chociaż według niektórych wersetów biblijnych duch mówi, to jednak z innych wynika, że w gruncie rzeczy odbywało się to za pośrednictwem ludzi albo aniołów (Mateusza 10:19, 20; Dzieje Apostolskie 4:24, 25; 28:25; Hebrajczyków 2:2). Działanie ducha w takich wypadkach przypomina działanie fal radiowych przekazujących wiadomość od jednej osoby do drugiej, znacznie od niej oddalonej.
W Ewangelii według Mateusza 28:19 jest mowa o ‛imieniu ducha świętego’. Jednakże słowo „imię” w języku greckim, podobnie jak w polskim, nie zawsze oznacza imię jakiejś osoby. Gdy mówimy „w imieniu prawa”, nie powołujemy się na osobę. Mamy na myśli to, co prawo symbolizuje — jego autorytet. W książce Robertsona Word Pictures in the New Testament (Obrazy słowne w Nowym Testamencie) czytamy: „Użycie w tym miejscu imienia (onoma) jest typowe dla Septuaginty i papirusów w sensie siły lub autorytetu”. Tak więc chrzest ‛w imię ducha świętego’ oznacza uznawanie autorytetu ducha, który pochodzi od Boga i działa z woli Bożej.

agnieszka · Wysłany: Śro 9:20, 05 Mar 2014 Temat postu:

ambasador · Wysłany: Śro 10:19, 05 Mar 2014 Temat postu:

agnieszka · Wysłany: Śro 11:02, 05 Mar 2014 Temat postu:

Axanna · Gość

celne spostrzezenia, Agnieszko.

Cala "odmiennosc" moich wnioskow to to tylko, ze nie mowie ze Ojciec i Syn to jeden Bog, tylko ze to Ojciec i Syn, Bog i Bozy syn - w roznicy od ambasadora, moge poprzec to mowiacym dokladnie to samo tekstem Biblijnym, czym ambasador sie pochwalic nijak nie moze, poniewaz nie ma w Pismie zdania by Ojciec i Syn "tworzyli jednego Boga". Ot i cala roznica. Tylko ze osoba indokrynowana - to uwaga ogolna - zazwyczaj patrzy w knige a widzi fige i ta zasada zawsze sie sprawdza...

wierzący · Wysłany: Śro 17:04, 05 Mar 2014 Temat postu:

Nieświeszczuk:

ambasador · Wysłany: Śro 17:20, 05 Mar 2014 Temat postu:

Axanna · Gość

agnieszka · Wysłany: Śro 17:49, 05 Mar 2014 Temat postu:

chetnie bym sie dowiedziala , dlaczego na moje pytanie ambasador nie odpowiedzial.

Marta · Wysłany: Śro 17:51, 05 Mar 2014 Temat postu:

Axanna · Gość

ambasador · Wysłany: Śro 18:08, 05 Mar 2014 Temat postu:

Axanna · Gość