www.wiarabiblijna.fora.pl

Nieświszczuk

Dlatego też Bóg wielce go wywyższył i obdarzył go imieniem, które jest ponad wszelkie imię, (10) aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią (11) i aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca

Czy widzicie tu jakąś niestosowną różnice.
Nie mam zamiaru nie posługiwać się PNŚ, tylko dlatego iż ktoś go nie uznaje.

Ja nie potwierdzam, tylko Biblia - więc nie widzę sensu pytania.

Artemas

Nieświszczuk.

Nasz kolega dostaje alergii na samo wspomnienie o PNŚ
Wpadłeś na dobry pomysł. Dla porównania tekstów trzeba chyba przytaczać dwa takie same wersety,
jeden z PNŚ, a drugi z BG lub BW.

Ciekawe czy Tysiąclecia toleruje? Smile

Marta

ambasador

wierzący

Ambasador:

ambasador

Twój głos też jest istotny.

Dzięki ! Very Happy

Nieświszczuk

Czyli wychodzi na to, iż w każdym fragmencie PNŚ, gdzie występuje Imię Boże ( JAHWE, po polsku Jehowa ) jest to fałsz.
Tam gdzie występuje imię JAHWE powinno być Pan.
Ambasadorze, dzięki za takie zrozumienie.
Czyli Świadkowie Jehowy wymienili imię Pan na JAHWE i to jest to.

Szkoda słów.

. Będąc na ziemi, Jezus nazwał siebie „Panem sabatu” (Mt 12:8). Dlatego w sabat prowadził dzieło zlecone mu przez niebiańskiego Ojca. Obejmowało ono m.in. uzdrawianie chorych (por. Mt 8:16, 17). Jezus wiedział, że Prawo Mojżeszowe, łącznie z przykazaniem o sabacie, było „cieniem mających nadejść dóbr” (Heb 10:1). Z „dobrami” tymi wiąże się pewien sabat, którego Panem ma być właśnie Jezus (zob. SABAT [„Pan sabatu”]).
Kiedy Chrystus był na ziemi, „Panem” nazywali go nie tylko jego uczniowie (Mt 8:2; Jn 4:11). Ludzie postronni tytułowali go tak z grzeczności lub szacunku. Jednakże swym apostołom Jezus wykazał, że nazywanie go „Panem” wiąże się z czymś więcej. Powiedział: „Zwracacie się do mnie: ‚Nauczycielu’ oraz: ‚Panie’ i słusznie mówicie, bo nim jestem” (Jn 13:13). Apostołowie uczyli się od niego, był więc dla nich Panem i Mistrzem.
Zwłaszcza po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa tytułowanie go „Panem” nabrało szczególnego znaczenia. Przez ofiarną śmierć wykupił swych naśladowców i w ten sposób stał się ich Właścicielem (Jn 15:13, 14; 1Ko 7:23; 2Pt 2:1; Judy 4; Obj 5:9, 10). Został też ich Królem i Oblubieńcem, któremu się podporządkowali jako swemu Panu (Dz 17:7; Ef 5:22-27; por. Jn 3:28, 29; 2Ko 11:2; Obj 21:9-14). Jezus dochował wierności aż do haniebnej śmierci na palu, dlatego Jehowa w nagrodę „wyniósł go na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca” (Flp 2:9-11). Kto uważa Jezusa Chrystusa za Pana, ten musi nie tylko tak go nazywać, lecz także uznawać jego pozycję i być mu posłusznym (por. Jn 14:21). Sam Jezus powiedział: „Nie każdy, kto do mnie mówi: ‚Panie, Panie’, wejdzie do królestwa niebios, lecz tylko ten, kto wykonuje wolę mego Ojca, który jest w niebiosach” (Mt 7:21).
Poza tym Jehowa Bóg obdarzył swego wiernego Syna nieśmiertelnością. Chociaż więc sporo ludzi panowało w charakterze królów i panów, tylko Jezus Chrystus, „Król królów i Pan panów”, otrzymał nieśmiertelność (1Tm 6:14-16; Obj 19:16).
Ponieważ Jezus ma klucze śmierci i Hadesu (Obj 1:17, 18), może wyzwolić ludzkość z powszechnego grobu (Jn 5:28, 29) oraz ze śmierci odziedziczonej po Adamie (Rz 5:12, 18). Jest zatem ‛Panem umarłych’, w tym także króla Dawida, jednego ze swych ziemskich przodków (Dz 2:34-36; Rz 14:9).
Okoliczność, że chrześcijanie mają tylko „jednego Pana”, Jezusa Chrystusa (Ef 4:5), nie wyklucza używania tego tytułu w odniesieniu do innych osób — z szacunku, grzeczności lub w dowód uznania ich władzy. Apostoł Piotr nawet postawił chrześcijańskim żonom za przykład Sarę, która okazywała posłuszeństwo Abrahamowi, „nazywając go ‚panem’” (1Pt 3:1-6). Nie czyniła tego mechanicznie, lecz szczerze wyrażała tym swe podporządkowanie się mężowi, gdyż mówiła tak o nim „w sobie” (Rdz 18:12). Z drugiej strony wszyscy chrześcijanie są braćmi i dlatego nie mogą nikogo ze swego grona tytułować „Wodzem” ani „Panem”, uważając go za swego duchowego przywódcę (Mt 23:8-10

ambasador

Ciągle zbaczasz, odwracasz się od tego pytania.

Powtórzę cierpliwie raz jeszcze. Czy obraz odbity jest bardziej zbliżony do oryginału, czy obraz dokładnie wyobrażony ???

Nieświszczuk

W tym wersecie jest - ODBICIE CHWAŁY JEHOWY. oraz DOKŁADNE WYOBRAŻENIE JEGO ISTOTY.

Chwała to nie istota, istota to nie chwała.

Widzę, że sprawę "Pana" mamy z głowy Very Happy

ambasador

Nieświszczuk

Jak nadmieniono w opisie biblijnym, Jezus „ujawnił swą chwałę”, dokonując pierwszego cudu (Jn 2:11). W tym wypadku wzmianka o chwale odnosiła się do zadziwiającego przejawu nadludzkiej mocy, który pozwalał rozpoznać w Jezusie obiecanego Mesjasza (por. Jn 11:40-44). Przy innej okazji Jezus modlił się: „Ojcze, otocz mnie przy sobie tą chwałą, którą miałem przy tobie, zanim był świat” (Jn 17:5). Tu z kolei chodziło o wysokie stanowisko, jakie Jezus piastował w niebie, zanim przyszedł na ziemię. W odpowiedzi na tę modlitwę Jehowa „otoczył chwałą swego Sługę, Jezusa”, przez wskrzeszenie go z martwych i przeniesienie z powrotem do nieba (Dz 3:13-15). Apostołowie będący świadkami przemienienia Jezusa także „ujrzeli jego chwałę” (Łk 9:29-32). Była ona związana z królewską „wspaniałością” Jezusa, która miała przypaść mu w udziale podczas jego „obecności” jako Władcy Królestwa (2Pt 1:16).
To tyle na razie - czasu brak

Axanna · Gość

ambasador

To poniższe pytanie dotyczyło wątku "przekład Nowego Świata"

ambasador