www.wiarabiblijna.fora.pl

Katrine259

To co teraz napiszę wcale nie jest dla mnie łatwe.. Confused

to był ciężki czas.. no ale postanowiłam się z wami tym podzielić.

Od najmłodszych lat wierzyłam w Boga, ale tak na prawdę nie znałam Go i nie kochałam, tak jak On tego pragnął. Na początku chętnie chodziłam do Kościoła, lecz z biegiem czasu uczęszczałam tam tylko jak mi się chciało. Bardzo często opuszczałam Msze niedzielne i nie żyłam w pełni życiem sakramentalnym. Do spowiedzi bardzo nie lubiłam chodzić, a często rodzice nakłaniali mnie do tego, aby przystąpić do tego sakramentu, więc robiłam to często z przymusu a nie z własnej woli. Jasne jest też że Eucharystię przyjmowałam bardzo rzadko, a momentami zastanawiałam się czy tak na prawdę Jezus jest w niej prawdziwie obecny. Podobnie było także z modlitwą. Często zapominałam o niej. Z biegiem czasu moja dusza bardzo upadła, zaczęłam wątpić w wszystko. Przestałam chodzić całkowicie do Kościoła, z mojego pokoju zniknęły wszystkie święte obrazki, na religię chodziłam tylko z przymusu i nie czułam obecności Boga przy mnie. Na początku wszystko było dobrze, nie odczuwałam żadnej potrzeby modlitwy, ani powrotu do Kościoła, lecz z biegiem czasu trafiło do mnie i zaczęłam zadawać sobie pytanie: Co ja takiego zrobiłam? Dlaczego tak postąpiłam? Nie wiedziałam co mam dalej robić. Pytania te ciągle mnie nurtowały. I pewnego dnia postanowiłam wyciszyć się i przemyśleć mój błąd. Kładąc się spać, myśl ta dręczyła mnie coraz to bardziej, nie dając mi szans na zaśnięcie. Nie wiedziałam co się wtedy tak na prawdę dzieje, byłam straszne tym zmęczona, a coś nie pozwalało na sen. Po długim czasie byłam tak wykończona, że udało mi się zmrużyć oko, ale tylko gdy zamknęłam oczy i zapadałam w sen, nagle zaczynał przemawiać do mnie jakiś przytłumiony głos, jakby dochodził z daleka. Głos ten był nie do końca zrozumiały, tyle co udało mi się zrozumieć było słowo: Wróć!... i za każdym razem budziłam się, a próbując dalej spać, ciągle słyszałam ten sam głos. Noc ta była bardzo męcząca, ale następnego dnia wszystko stało się inne. Zaczęło mi nagle czegoś brakować, nie czułam się szczęśliwa bo zrozumiałam, że popełniłam najgorszą rzecz jaką mogłam uczynić: Opuściła Pana, który tak bardzo wszystkich ukochał i oddał swoje życie za nas. Postanowiłam więc wybrać się na Mszę Świętą w najbliższą niedziele i przeprosić Boga za to wszystko. Wybierając się Tam, czułam, że nie jestem godna tego, aby wejść do Domu Bożego, ale mimo wszystko postanowiłam tam wejść. Wstydziłam się sama siebie, a w Kościele ustałam gdzieś z tyłu, nie potrafiłam ustać na przeciwko oblicza Jezusa. Z każdym kolejnym dniem zaczęłam odczuwać wewnętrzną potrzebę bycia bliżej Pana. Z czasem postanowiłam więc udać się do spowiedzi i przystąpić do Komunii Świętej aby zjednoczyć się z Bogiem. Po przyjęciu tego sakramentu w moich oczach pojawiły się łzy, łzy szczęścia, że znowu jestem blisko Pana. Teraz z każdym dniem moje relacje z Bogiem są coraz to lepsze. Czuję, że jest zawsze przy mnie i pomaga mi w potrzebie. Aby poznać Go bliżej zaczęłam czytać Nowy Testament, który jeszcze bardziej pobudził moją wiarę. Nie wyobrażam teraz sobie dnia bez modlitwy, czy też nieuczestniczenia w Mszy Świętej. Jedyne szczęście odnajduję tylko w Panu i w modlitwie na którą poświęcam znaczną część czasu bo tylko w niej znajduję spokój i ukojenie.

Dzięki Ci, Panie, że mnie uwolniłeś z tego grzechu.
I wy, którzy popełniliście ten błąd, wątpiąc w Pana, lub nie wierząc w Niego : Bóg miłuje was i czeka także na was, stuka do waszych serc, a ty otwórz drzwi tego serca i wpuść Go, a On da ci ukojenie i radość.

Kto by teraz pomyślał, że mogę mieć powołanie do życia zakonnego.. Jednak teraz wiem, że Bóg powołuje nawet tych najgorszych grzeszników

Axanna · Gość

Dziekuje za swiadectwo, Katrine Smile

Dobrze ze zaczelas czytac Nowy testament, bo prawdziwe relacje z Bogiem to przede wszystkim poznawianie Jego Slowa i o to mamy zabiegac w pierwsza kolej Smile

Z modlitwa i Pismem Swietym poznamy do czego Bog nas powoluje, poznamy Jego wole, poznamy co jest dobre i jak winnismy postepowac. Bo inaczej to zbladzimy

Psa 119:105 bw "Słowo twoje jest pochodnią nogom moim I światłością ścieżkom moim."

ambasador

Fajne świadectwo. W zasadzie ze świadectwem nie powinno się polemizować. Lecz to zdanie poniżej „powala mnie”...

„Wstydziłam się sama siebie, a w Kościele ustałam gdzieś z tyłu, nie potrafiłam ustać na przeciwko oblicza Jezusa „

Axanna · Gość

a gdzie bylo to oblicze? Rolling Eyes

ambasador

no właśnie, GDZIE ?
Może poczekajmy na autorkę ? Laughing

Lenka

Niektórych momentach to myślałam że to o mnie też jest;
czyżby Bóg tak samo działam w powołaniach

Marta

Lenka

Marto niedługo wstawie swoje świadectwo

Axanna · Gość

a to Katrine pisala ze stawala gdzies z tylu, zeby nie na przeciwko oblicza... wiec logicznie rzecz biorac oblicze mialo byc gdzie z przodu Rolling Eyes

Mam nadzieje my tu Katrine nie urazilismy i przyjdzie jeszcze Smile

Katrine259

witajcie kochani Smile

nie no spokojnie, nie jestem z tych którzy się zaraz o coś gniewają, gdy ktoś coś powie to co myśli Smile

każdy ma do tego prawo Smile

a co do tego.. może źle to trochę napisałam lub określiłam... przepraszam was..
kurcze nie wiem jak mam to wam wytłumaczyć..
po prostu nie potrafiłam iść gdzieś blisko ołtarza, tam gdzie wszystko jest, obrazy, tabernakulum i wszystko inne..
nawet w domu wstydziłam się pomodlić przed obrazem Jezusa, a więc w Kościele tym bardziej..
jednak po tym jak przy kolejnej Mszy przystąpiłam do sakramentu pokuty i pojednania.. wtedy poczułam, że dopiero teraz jestem w stanie pomodlić się normalnie, czyli blisko ołtarza, a nie chowając się gdzieś z tyłu...

Mario- ja kiedyś czytając coś w internecie.. były to bodajże wypowiedzi jakichś osób, czułam jak bym czytała coś o sobie... ; dziwne jest to, że są tacy ludzie którym właśnie przytrafia się coś takiego jak innej osobie, przynajmniej coś podobnego..

Pokój i dobro wink

Marta

Marta

Lenka

Katrine259

p. Mario, tak na prawdę to jestem jeszcze w trakcie rozeznawania.. a nie chcę podejmować pochopnych decyzji.. jeśli jest to faktycznie powołanie do życia zakonnego wiem, że On mnie nie opuści.. a jeszcze mam czas na podjęcie decyzji z tego, że muszę czekać do pełnoletności.. ale myśli tych nie odsuwam..
na początku mojego rozeznawania powołania, bardzo spodobał mi się charyzmat Salezjański i wgl.. wiele pisałam z pewną siostrą z tego właśnie zgromadzenia.. jednak poczułam, że to nie to..
po tym, kompletnie nie wiedziałam co dalej.. aż pewnego razu, będąc na Mszy Świętej, spojrzałam się w jedno miejsce.. mój wzrok padł na św. Franciszka z Asyżu.. przez jakiś czas nie potrafiłam oderwać od niego wzroku.. troszkę się zamyśliłam przy tym wink

kilka dni później postanowiłam poznać bliżej postać św. Franciszka.. zafascynował mnie.. kilka dni później, napisała do mnie na pocztę pewna siostra.. okazało się, że jest Franciszkanką od pokuty i miłości Chrześcijańskiej... później trafiłam na ich stronę, a następnie na forum franciszkańskie.. i tak z każdym dniem coraz bliżej poznawałam ten charyzmat i wgl... na forum poznałam także siostrę prowincjalną tego zgromadzenia, z którą czasami piszę.. dzięki niej zapoznałam się z wizerunkiem M.Magdaleny Damen..
i jak na razie bardzo podoba mi się to zgromadzenie.. ten niesamowity charyzmat.. ale kto wie.. być może Pan będzie widział mnie, zupełnie gdzie indziej.. lecz na razie coraz to bliżej mojemu sercu staje się właśnie to zgromadzenie i jeżeli taka będzie wola Boża to tam będę chciała wstąpić..
jak to mawiała M.Magdalena- Deus providebit- Bóg się zatroszczy

Pokój i dobro wink

Lenka

proszę nie mów mi na Pani, bo wiedzę że możemy być z mojego przedziału wiekowego, a tak poza tym na forum tak się nie zwraca, no ale to już zależy jak kto chce,
otóż za miesiąc ukończę 18 lat Razz

jak już gdzieś tutaj napisałam albo i nie tu, już nie pamiętam, ze od 3 lat szukam swojego powołania, więc od 15 r. ż. już nad tym myślę,
do św Franciszka z Asyżu jest specjalna modlitwa o dobre rozeznanie powołania,
na początku szkoły średniej chciałam wstąpić już tak na serio, wtedy poszłam do skiędza pytam się ile trzeba mieć lat aby wstąpić to on mi ze wg prawa 17, ale wiesz, w praktyce to tak nie wychodzi, jest znacznie inaczej,